Nic nie czeka

[P.Mgieł]

budzisz się
i już przegrałeś.

jeszcze nawet nie otworzyłeś oczu,
a dzień stoi nad tobą
z rękami w kieszeniach
i krzywi się z politowaniem.

mówią, że wszystko można zacząć od nowa,
ale to kłamstwo dla tych,
którzy nigdy niczego nie stracili.

twoje marzenia leżą pod łóżkiem,
jak stare buty,
których nikt nie chce włożyć,
bo cuchną przegranymi próbami.

ludzie mijają cię na ulicy
jak reklamy,
których nikt nie ogląda—
jesteś tłem,
szumem,
tapetą życia,
którego nigdy nie zamówiłeś.

i nawet noc nie przynosi ulgi,
tylko ciemność,
która przypomina,
że jutro znów będzie to samo:
powolne topienie się
w kubku zimnej kawy
i udawanie,
że jeszcze coś w tobie płonie.

ale nic już nie płonie.
został tylko popiół,
którego nikt nie posprząta,
bo nikt nawet nie zauważył,
że kiedykolwiek byłeś ogniem.