Amant z francuskiego kina

[aniat.]

Siedział przy stoliku naprzeciwko

i pił herbatę w filiżance.

Przyćmiewał urodą wszystko wokół,

aż zapachniało romansem.

 

Z elegancją układał swe dłonie

na książce, którą właśnie czytał.

Nagle wzrok podniósł, omiótł przestrzeń…

Ach, piękny mężczyzno, zapytaj.

 

Lecz on znów zagłębił się w lekturze,

nie zdając sobie sprawy wcale,

że swoją aurą niezwykłości

tak zaczarował całą salę.

 

Powietrze pełne było od westchnień

spływających z ust karminowych

kobiet, które piły herbatę

i którym ten piękny zaszedł do głowy.

 

Każda widziała go blisko siebie,

jak miękko dłonią dłoni dotykał.

W marzeniu swoim tak zastygły —

On pił herbatę i dalej czytał.

 

Trwał taki boski przy stoliku,

jak amant z francuskiego kina,

nie wiedząc, że mocno chwilą potrząsnął…

Cóż, przecież to nie jego wina

[Marek.zak1]

Alain Delon był taki:). Pozdrawiam.

P.S. niedawno pisałem, że uroda może nie nie jest najważniejsza, ale jest i taka, która rzuca na kolana i nic nie można z tym  zrobić.

Pozdrawiam

[aniat.]

@Marek.zak1 Właśnie takiego Delona zobaczyłam przez mgnienie, w jednej z restauracji

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[huzarc]

@aniat.

To bardzo uroczy, lekki wiersz, działający jak kawiarniany kadr, który łatwo zobaczyć oczami wyobraźni.

[aniat.]

super, że tak go odbierasz

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 @huzarc @Marek.zak1 Właśnie takiego Delona zobaczyłam przez mgnienie, w jednej z restauracji