przypole

[Czarek Płatak]

przypole

 

przedświt ostrza

kreatorzy nie biorą 

odpowiedzialności 

 

wszystko zaciskało usta 

wszystko krzyczało przez zamieć 

wszystko jest na swoim miejscu i śni

się wciąż 

 

nieswoje 

 

okna przez które wzrok skakał 

przestrzenie za które wybiegał 

grudki ziemi na naszych dłoniach 

 

 

 

 

Edytowane 19 Listopada przez Czarek Płatak (wyświetl historię edycji)

[Berenika97]

@Czarek Płatak

Wiersz o ucieczce i bezradności. To "przypole" i "przedświt ostrza" tworzą atmosferę zawieszenia – coś ma nastąpić, ale jeszcze nie nastąpiło.

Podoba mi się ten paradoks: "wszystko zaciskało usta , wszystko krzyczało" – cisza i krzyk jednocześnie, jakby świat był w sprzeczności sam ze sobą.

[Nata_Kruk]

@Czarek Płatak...  Czaru,  kreatorzy bawią się kreowaniem rzeczywistości,

mają nas gdzieś... dlatego wszystko (większość) zaciskało - zaciska usta, krzyczało - krzyczy,

bo to, co śnimy, non stop jest jakieś nieswoje... wymowne te grudy ziemi na naszych dłoniach.

"Przypole"... ach... prawie jak.. przedpole. 

Tyle "kłującychi" jaźń treści, to znak, że nie jest dobrze.

 

 

Edytowane 21 Listopada przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

[Natuskaa]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Te obrazki wplecione w nasze wydarzenia, no przecież, że nasze własne... to tak zwane tło, albo krajobraz.

I wyrzucić nijak się nie udaje tego towarzystwa, tego miejsca... chyba wciąż jest po to, żeby zrozumieć. 

Nam się jednak myśli, że już rozumiemy. 

 

Podstawiłam sobie swój obrazek do Twojego wiersza i tak mi wyszło.

Wszystkiego dobrego

 

Pozdrawiam :)

[Czarek Płatak]

@Natuskaa @Nata_Kruk @wierszyki @Waldemar_Talar_Talar @Rafael Marius @akowalczyk @Laura Alszer @Berenika97 @huzarc

 

dziękuje serdecznie