erekcjato o miłości w hiperrzeczywistości

[hania kluseczka]

nie wiem już czy to byłeś ty

czy twoja wersja z filtra

którą zapisałam

pod nazwą ostatni raz

 

rozmawialiśmy w pętli

między powiadomieniami

a uciszaniem sumienia

 

twoje ciało było dziś w full hd

ale dotyk miał zero pikseli

przesuwałam palcem po ekranie

jak po twoich plecach

 

w tle reklamowali miłość

z dostawą w 24 godziny

bez reklamacji 

 

czasem myślę że już dawno umarliśmy

ale algorytm nas podtrzymuje

i karmi naszą tożsamość 

zgodnie z naszym przeznaczeniem 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

na mięso armatnie 

 

 

[huzarc]

@hania kluseczka

To wiersz celny, oparty na wyraźnym napięciu i pęknięciu między bliskością fizyczną a bliskością cyfrową, która ją udaje. Przyszło bowiem żyć nam w czasach, gdy bliskość została zastąpiona pamięcią interfejsu. To, co kiedyś było między ludźmi, dziś jest przestrzeniom kreowaną przez  algorytm i dopowiadaniem przez sztuczność, w jakim ludzki wymiar roztapia się. Jest mięsem dla systemu, który przerabia go na różne sposoby.

[jeremy]

Nooooo... Gdyby nie polityczna awersacja, to taki tragiczny erotyk. Ale nie mogłaś się pewnie powstrzymać. Baudillard powiedziałby zapewne, że nic nie rozumiemy z tego co chce nam przekazać, ale nie dożył czasów gdy jego teoria stała się ciałem, więc niech już pogrąży się w ironicznej ciszy.

Edytowane 2 godziny temu przez jeremy (wyświetl historię edycji)

[tie-break]

@huzarc Zastanawiam się, czy przyszłym pokoleniom, a nawet już następnemu, będzie to przeszkadzać.

Przecież oni już od najmłodszych lat wychowani są w kulturze cyfrowej. Czy dla nich bliskość fizyczna, realny kontakt z drugim człowiekiem - ma takie samo znaczenie, jak dla nas? Czy oni są w stanie dostrzec różnice i czy te różnice ich w jakiś sposób deprymują, niepokoją? Być może to, co dla nas sztuczne, wirtualne, martwe, oni postrzegają już jako żywą tkankę, jedną z wielu przestrzeni, w których się rozwijają i funkcjonują społecznie, i inaczej pozycjonują swoje emocje, wkomponowani mentalnie w ten świat, dla nas obcy, zewnętrzny.

[huzarc]

@tie-break Odarcie z fizyczności postępuje, ale przez to właśnie kontakt z fizycznością wytwarza nadmierne reakcje. Z jednej strony nadwrażliwość, brak umiejętności selekcji odsiewania bodźców, a z drugiej płytkość myślenia, powierzchowność refleksji. Człowiek redukuje się do roli przekaźnika. Stąd raczej nastąpi separacja od kontaktu fizycznego. To już się dzieje, u młodych mężczyzn to już epidemia, niemożność , bo brak wyuczonych schematów- z różnych przyczyn inicjowania kontaktów i zadowalania się cyfrowymi substytutami.

[tie-break]

@huzarcWedług mnie coraz mniej czujemy się sobą per se. Naszą tożsamość modeluje sieć powiązań. To jest chyba największe zagrożenie.

[huzarc]

@tie-break Pytanie o tożsamość są już rzadkie. Ludzie nie chcą się definiować, chcą się oglądać.

[tie-break]

@huzarcTrafna diagnoza.