Zaczekaj

[Toyer]

Poczekaj jeszcze za wcześnie
dopiero kogut zapiał słońce wschodzi
na czworakach poznaję świat

poczekaj jeszcze za wcześnie
daj zjeść śniadanie wsłuchać się w czas
na dwóch nogach uczę się żyć

poczekaj jeszcze za wcześnie
na obiad radość i marzenia
ciekawość tego co za zakrętem

poczekaj jeszcze za wcześnie
kolacja z niepewności i strach
leżę patrząc w sufit zdarzeń

Już czas

[Berenika97]

@Toyer

To przejmujący wiersz - metafora całego ludzkiego życia, skondensowana w rytmie jednego dnia.

Ułożyłeś etapy rozwoju – od dzieciństwa "na czworakach", przez dojrzewanie "na dwóch nogach", aż po starość "leżąc". Posiłki dnia stają się symbolami: śniadanie to poznanie, obiad to marzenia w pełni sił, kolacja – lęki końca. Targujesz się z czasem, ale przychodzi moment, kiedy czas nie pyta już o zgodę.