Buran

[huzarc]

Burza śnieżna uniosła się

biało-czarnym płatowcem

ku wysokości kosmosu,

uczepiona o smoczy ogon

czerwonego płomienia.

 

Ostatni skok i ostatni akt.

Potem wędrowiec wrócił,

osiadł i zardzewiał.

 

Były jeszcze oklaski

na pożegnanie,

i opustoszały zaraz korytarze,

kryte ciemnym drewnem.

Wygasły ekrany gwiezdnych marzeń.

 

Koniec imperium

i początek wojen —

tak brudnych,

tak oczywistych,

jak niebo nostalgii,

uwięzione w pętli historii.

[Migrena]

@huzarc

 

to poezja dotykająca historii ostrym narzędziem (skalpel).

 

w  zaledwie trzech strofach  kondensujesz upadek imperium, zamieniając prom kosmiczny w symbol utraconych marzeń i bolesnej nostalgii.

 

lapidarna forma, oszczędna w słowach, jest tu mistrzowskim atutem.

 

z niebywałą celnością diagnozujesz pętle historii.

 

Klasa !