Dzień zadumy

[Michał Czachorowski]

Dzień zadumy

 

Dzień Zaduszny.

Dzień zadumy — a może dumy?

Oczy, które widzą wielu, a może wiele…

Tych, których nie widziano od miesięcy,

dopóki krąg dnia znów nie powrócił.

 

Zakurzone kreacje —

w wiecznym oczekiwaniu na ten dzień.

Spekulacje, jak ustawić wieczne kwiaty,

oświetlane świecami w szklanych obudowach.

Gusta, głosy, racje,

krzyczane przy marmurowych postumentach.

 

A on — jeden, samiuteńki —

stoi przed mogiłą,

nie zważając na krajobraz

malowany przez ludzi.

 

Zanurzony w głębiach pamięci i wspomnień,

o tym jednym,

o tej jednej,

uśmiecha się cicho,

wspominając radosne chwile.

 

On rozumie ten dzień.

Bo piękne są te nasze różnorodne krajobrazy,

zwane po prostu —

ludzką społecznością.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Berenika97]

@Michał Czachorowski Pięknie napisałeś o dwóch warstwach tego samego dnia. Z jednej strony widzisz cały ten społeczny teatr wokół Dnia Zadusznego - jest w tym obserwacja z lekkim przymrużeniem oka, ale bez zgryźliwości. A potem ten przełom – "A on — jeden, samiuteńki" – i nagle cała sceneria schodzi na dalszy plan. To, co mogłoby być krytyką ludzkiej powierzchowności, zamieniasz w coś mądrzejszego - akceptację, że możemy przeżywać ten dzień na różne sposoby, i wszystkie są częścią tego, kim jesteśmy jako ludzie. Świetnie zilustrowałeś wiersz.