Granica giętkości

[Adler]

Każdego w końcu można złamać —
nawet pień giętki, choć wytrwały.
Z wiatrem się mierzył w górskich ścianach,
dziś tylko szepcze — echo skały.

 

Niegdyś miał w sobie ciszę grani,
pokój bez gniewu, bez obrony,
lecz w jego żyłach, w ciemnym pniu
zrodziły się motywy zbrodni.

 

Coś w elastyczność wlało granit,
zimny jak chłód na dnie doliny —
twardy, nieczuły, pozbawiony
ciepła, co miękkość w sercu czyni.

 

Uczucia, które budowałem
z małych cegiełek, z drżenia głosu —
czas je rozkruszył w piach i cienie,
w bezkształtną ciszę dawnych losów.

 

Więc jesteśmy, jak chcą – niczym,
w oczach tych, którym dałem siebie.
A to, co stworzyłem w milczeniu,
dziś tylko lęk budzi w nich — jak ja.

 

A może właśnie w tej depresji
rodzi się prawda niepokorna —
gdy światło pęka w dnie człowieka,
a ciemność staje się jej formą.

[Nata_Kruk]

@Adler... w końcówce trochę rytm ucieka, ale treść sama w sobie, dobra.

Jest wysyp wierszy o trudnej egzystencji w obecnych czasach, o zagubieniu, w ogóle.

Ludzie wywalają z siebie to, co drapie ich głowy, niechby to pomogło choć w części.

[viola arvensis]

@Adler Bardzo płynnie i ładnie poprowadziłeś wiersz. I rym, jak bicie serca- super.

Delikatne zgrzytnięcie w przedostatniej strofie wiersza (dwa ostatnie wersy). 

Ale bardzo ogólnie bardzo ładny wiersz.

[Adler]

@viola arvensis

Masz rację - to pośpiech. Chciałem się szybko wygadać. Poprawię. Dziękuję.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

@Nata_Kruk zgadzam się ze wszystkim co napisałaś. 

Czy pomoże? Raczej nie. Chyba to taka prośba o pomoc.

Dziękuję 

[KOBIETA]

@Adler

 

Zastanawiam się gdzie i kiedy kończą się granice „ giętkości” człowieka…może to tylko kwestia determinacji i motywacji? Podobno człowiek może przetrwać prawie wszystko? Ale…

Może tym właśnie się stajemy? Ciemnością…pozbawioną miękkości.

Dlaczego ? Proza życia, inni ludzie, oczekiwania i rany.

 

Refleksyjny wiersz! I miękko napisany:) pozdrawiam:) 

[Adler]

Najgłębsze rany zadają ci których najbardziej kochamy. Rozsądek nie pozwala okaleczać się z premedytacją. 

A tak przecież się staje gdy jesteśmy bierni, licząc na przypływ mądrości osób w/w. 

Dzięki za komentarz.

Edytowane 19 godzin temu przez Adler (wyświetl historię edycji)

[Berenika97]

@Adler

A jednak z prochu coś się rodzi,
choć dłonie drżą, choć serce pęka —
bo nawet w nicość, gdy się schodzi,
wciąż tli się iskra — myśl, udręka.