Słowa są bezsilne wobec przebiegunowań

[tie-break]

Z ciemności – ocean. Z niej także

horyzont i bezkształt nad biegunem,

o który zahaczają zabłąkane klucze

bezradnych ptaków. W wodzie nic się

nie zmienia, nie otwiera, nie świeci.

 

Twoje oczy – dwie ciemnie, bez prawa powrotu

do zawsze, do nigdy, do teraz, do kiedyś.

 

Martwe ryby, dzikie gęsi, rozrzucone po niebie,

przechodzą w niespokojny dryf.

Na harpunach – baśnie.

Na łowiskach - rtęć.

 

Słowo dawno cofnięte, kurczy się w jeden przebłysk,

a za nim świat tak maleńki,

że tylko nakryć kropką. Już znikł.

 

Zimowa noc miesza,

miesza przewrotnie

w śnieżnym kotle.

[huzarc]

@tie-break

Ten wiersz jest doskonale wyważonym, nowoczesnym tekstem kontemplacyjnym. Łączy w sobie zimny, minimalistyczny język z ogromną głębią metafizyczną, a jego siła leży właśnie w tym, że nie epatuje, tylko wybrzmiewa.

[Berenika97]

@tie-break To wiersz o końcu – świata, kontaktu, sensu, orientacji. Wszystko zmierza do zniknięcia pod kropką. Pięknie i bezlitośnie napisane.

[Gosława]

Jesteś moim odkryciem na tym portalu 

Piszesz znakomicie 

Gratuluję