The Wall

[Annna2]

 

 

Kiedy umiera człowiek robi się cicho.
Bo kto słyszał o Jane Goodall, czy Simonie Kossak?
Wiadomość o śmierci znalazła się między wywiadem
z tyranem lub doniesieniem z salonów show- biznesu.

Albo profesor Strzembosz- ten kruchy,
co zawsze wiedział gdzie miejsce na przyzwoitość.
Szał i szoł to się liczy, ilość napakowanego bicepsu.

Albo Franz Kafka, niewiele, a może tyle ile sam chciał?
Niepozorny "Odradek" kłębek, który wymyka się
z ustalonych reguł.

A kiedy umiera człowiek robi się cicho,
Wylewają się łzy niepamięci,
tam tylko tańczą Wszyscy Święci.

 

 

 

 

[Migrena]

@Annna2

Aniu.

wzruszająca i przenikliwa metafora, która zmusza do refleksji nad tym, co w życiu ciche, a co naprawdę cenne.

 

refleksyjny.

 

przedświąteczny.

 

cenny.

 

 

[Annna2]

@Migrena dziękuję

 

@Waldemar_Talar_Talar dziękuję

[violetta]

Żywi w Jezusie:)

[andrew]

@Annna2

Simona ,pamiętają ją leśnicy.

Oglądałem odstanio o niej duży program. 

Jak jesteśmy dobrzy wielu pamięta, nawet przeciwnicy potem doceniają. 

Warto zostawić ślad.

 

Pozdrawiam serdecznie 

Miłego dnia 

[Annna2]

@andrew dziękuję

[Berenika97]

@Annna2

To bardzo smutna refleksja nad tym, co jako społeczeństwo cenimy, a co bezpowrotnie tracimy w medialnym hałasie.

Powtarzające się zdanie "A kiedy umiera człowiek robi się cicho" działa jak gorzki refren. Ta cisza nie jest ciszą pełną szacunku; to cisza zapomnienia, cisza braku zainteresowania ze strony świata.

Ostatnia zwrotka jest najbardziej poruszająca. "Łzy niepamięci" - płacz, który nie wynika z pamięci, a raczej z faktu, że świat już zapomniał. To łzy nad pustką, jaka zostaje.

A prawdziwa wartość znajduje uznanie już tylko w innym wymiarze, metafizycznym, bo ten ziemski, ludzki świat, jest zajęty "szałem".

To mądry i bardzo smutny wiersz. Zmusza do zatrzymania się i zadania sobie pytania: "Kogo opłakujemy głośno, a czyjej cichej śmierci nawet nie zauważamy?".

[Annna2]

@Berenika97  dziękuję, tak.

Piękny jest Twój komentarz. Tak!

Tak sobie jeszcze pomyślałam, że nawet ze śmiercią trzeba się "wstrzelić" w dobry moment,

nie wiem, może się mylę.

 Jane Goodall, albo profesor Strzembosz, tak niewiele o nich.

A tyle zrobili dla zwierząt i dla prawa. Dziękuję

 

@viola arvensis, @Leszczym dziękuję

[Annna2]

@violetta może tak

[tie-break]

@Annna2 No jest takie powiedzenie "Umarł król, niech żyje król".

I królowie życia robią wszystko, aby zrobić wokół siebie jak najwięcej rozgwaru, bo  wiedzą, że po śmierci będą już niewidzialni i niesłyszalni.

Z drugiej strony pomyślałam też, że mimo wszystko ci, o których piszesz, przynajmniej mają jakąś małą karteczkę samoprzylepną na tej jarmarcznej medialnej tablicy.

Każdy kiedyś odejdzie i świat nie usłyszy szerzej o większości z nas.

Nie wspomnę już o ludziach umierających w totalnej samotności, np. starsze osoby porzucone przez rodziny - w szpitalach, DPS-ach, albo w pustym mieszkaniu (odnalezieni czasem dobre parę dni po śmierci).

Czy w kontekście spraw ostatecznych ten rozgłos jest potrzebny? Komu i na co? Dla kogo ten splendor?

Jeśli za życia nie stali się naszymi autorytetami, przewodnikami duchowymi, nie pozostawili głębszego śladu w naszej wrażliwości - to ich śmierć faktycznie będzie tylko jedna z wielu informacji, która szybko przemknie przez nasz umysł. Według mnie nie ma w tym nic, co zasługiwałoby na potępienie.

Ktoś, kto miał jakiś wpływ na nasze życie (choćby intelektualny), na pewno nie zostanie zapomniany, bo będzie wciąż inspirował, a w różnych sytuacjach będziemy się odnosić do jego dorobku, przykładu, wzorców postępowania...

Oczywiście można współczuć rodzinie, mieć poczucie straty np. dla świata kultury, sportu, polityki, itd., ale prawda jest taka, że nikt nie będzie nosił żałoby po każdym zmarłym, który gdzieś tam zaistniał i wiadomość o jego śmierci wcisnęła się do telewizji, gazet, portali informacyjnych.

Tym bardziej, że sława teraz to towar dość tani, w erze social mediów, i dotyczy różnych aspektów życia, które możemy oceniać negatywnie, płytko, ale czy mamy w gruncie rzeczy prawo? (teoretycznie lepiej być znanym w świecie nauki niż w świecie modowych influencerów, ale przecież dla kogoś, kto nie żyje,to  jest kompletnie nieistotne, czy nie tak?).

A czy ilość jakichś tam znaczków w internecie pod newsem o czyimś odejściu o czymś świadczy?

Czy nie lepiej, aby pamiętali o nas (szczerze) ci, dla których coś w życiu naprawdę znaczyliśmy?

Wiersz trochę brzmi oskarżycielsko, trochę krytycznie, a w mojej ocenie akurat dotyczy zjawiska, z którym trzeba się pogodzić i przeciw któremu buntowanie się nie ma większego sensu.

Piszesz, że liczy się "szał" i "szoł" - no właśnie, śmierć tego absolutnie nie potrzebuje.