Destrukcja słońca…

[KOBIETA]

 

 

 

 

 

 

Mrok miękko opada, dogasa blask świecy

destrukcją słońca pochłaniam tlen, 

soplami pragnień rozbieram noc z ciszy

światłem wypełniam i spełnia się sen.

 

Na skrzydłach kruka, w ustach anioła 

błękitną kroplą rozjaśniam biel,

w satynie czerni zmysłem dotyku

zamykam oczy, wskrzeszając dzień. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane 3 Listopada przez KOBIETA (wyświetl historię edycji)

[Migrena]

@KOBIETA

 

Dominiko.

Twój wiersz mówi o cudowności transformacji. 

 

kobieca moc kreacyjna i regeneracyjna która czerpie siłę nie ze światła dnia, ale z ciemności, pragnień i zmysłowości nocy. 

 

zamykasz  jeden cykl i otwierasz  kolejny.

 

a ja się na Twój wiersz gapię !!!

 

bo jego piękno mnie zniewala.

 

[violetta]

Ładny początek dnia:)

[viola arvensis]

@KOBIETA druga zwrotka iście urzekająca. Istny czar!

[Alicja_Wysocka]

@KOBIETA Rozebrać noc z ciszy - chciałbym się tego naumieć, 

ale myśli za głośno tupią.

[Berenika97]

@KOBIETA

Urzekła mnie ta "destrukcja słońca" jako źródło życia -  dopiero w rozpadzie dnia, w jego gaśnięciu, możemy naprawdę oddychać. I te "sople pragnień" rozbierające noc z ciszy - zimne, ostre, a jednocześnie pełne pożądania.

I ten wers - "zamykam oczy, wskrzeszając dzień" - najpotężniejszy paradoks ze wszystkich. Żeby zobaczyć prawdziwy dzień, trzeba zamknąć oczy. Żeby wskrzesić życie, trzeba zanurzyć się w ciemność.

Prawda mieszka w sprzecznościach, nie w jasnych odpowiedziach. To piękna poezja, zmysłowa, nieoczywista.