Uczucia

[Toyer]

Nikt mnie nie kocha nikt nie nienawidzi
jestem po środku wszystkim i niczym
czasem coś mnie rozweseli czasem zasmuci
myślą sięgam nieba lub chowam ją w piwnicy

w błękitnym cieniu bez światłości słońca
opalam się marzeniami na różowo
z wiatrem zaprzyjaźniony po prostu trwam
uczuć mam w sobie błędne koło

szukam tego jedynego dnia w nocy o nim śnię
czy poznam go kiedyś z twarzy czy po imieniu
nikt mnie nie kocha chociaż miłość mam w sobie
jak zatrzymam zegar bezkresny czas i tak poleci

nigdzie się nie wybieram nigdzie nie śpieszę
z miejsca na miejsce w różnych miejscach
nieistotne chmury śpieszą się przed siebie
oglądam się za nimi mówię do nich kocham

nie odpowiadają myślą razem ze mną
o trudzie upływających pokoleń
puszczając oczko deszczem skropią
radosnym gestem lub dziwnym smutkiem

ktoś mnie pokochał ktoś znienawidził
nadzieja obmywana w beznadziei
a ja jestem tylko kimś i nikim
wszystko i nic we mnie siedzi

[huzarc]

@Toyer

To wiersz o człowieku w wędrówce, który już nie walczy o sens, bo ten został starty w pył wraz z wielkimi opowieściami, które zostały zmielone, nadal obserwuje, rozumie, trwa i stara się zrozumieć. Można go czytać jako modlitwę ateisty, jako dziennik melancholika, jako zapis depresyjnego spokoju na tej drodze.

[viola arvensis]

@Toyer przypomniałeś mi mój wiersz sprzed lat, jakiś podobny wydźwięk:

 

ja już od dawna nie wiem co prawda,

nie trafiam w sedno

wszystko mi jedno

 

zmięte wspomnienia jak paragony

w kieszeniach bledną

wszystko mi jedno

 

ludziom nie ufam, bo całe życie 

wierzyłam brediom

wszystko mi jedno

 

...............

 

Każdy ma czasem takie stany duszy, jak dobrze gdy można to przelać na papier.

Dobry wiersz napisałeś.