Dniem i Nocą

[truesirex]

 

Nadal czytam twoją poezję,

bólem i krwią pisaną,

cieczą boską ociekającą,

błagającą o to wybawienie.

 

Widzę ją w ścianach twojego domu,

zapieczętowanych mym cierpieniem,

rozlaną między wierszami

twojej pie*dolonej dzielnicy —

wciąż gdzieś tam obecną.

 

Ale teraz,

gdy obserwuję ją w snach,

przestała do mnie przemawiać,

a ja stale zastanawiam się,

jak udało mi się tego dokonać.

 

Czasem szept słyszę:

„Przestań żyć przeszłością,

to już nie jesteś ty.”

 

Lecz gdy staram się

tutaj zakotwiczyć,

gasnę szybciej

od śmierci świetlików

podczas wrześniowego świtu.