Nieznajoma

[infelia]

Na strychu pełnym zjaw i złowrogich ślepi
Stanąłem pewny siebie: „czas zrobić porządek”
Miotłą machanie mnie czeka mozolne,
A odczynianie czarów zostawię na jutro.

 

Szur, szur, pacu, pacu – graty przestawiam.
Kościotrup z plastiku klika zębami, wyciąga rękę.
„Nie mam drobnych”– spławiam gościa.
Ze sterty zapomnianych cudów karton spada pod nogi.

 

A w nim moje zeszyty do nauki pisania.
Tu kulfony dowodzą, że abecadło z pieca spadło,
Tam kot miesza w głowie Ali, mruga głupio z płotu,
Elemelek przysiadł na gałęzi w drodze do apteki.

 

A na samym dnie pamiętnik, niedatowany,
Jakby miał trafić w zapomnienie.
W nim zapiski, lecz nie moje, oto one:
„Przyszłam na świat pod nieznanym mi nazwiskiem

 

I imieniem, nazywano mnie przybłęda,
Jakby znaleziono mnie w polu kapusty.
Nie znam rodziców, o bliskich nic nie wiem,
Jedynie pamiętam okruszki chleba

 

Chowane w kieszeniach i smak głodu.
Psa, który tak się we mnie zakochał,
Że aż chciał mi odgryźć łydki,
A kogut biegał za mną w zagrodzie,

 

Jak wściekły paparazzi, kijem go nie odgonisz.
Nie byłam kobietą na traktorze, tą z plakatu,
W kosmos nie poleciałam rakietą
Jako pierwsza astronautka, niestety.

 

Nobla w cerowaniu skarpet też nie zdobyłam.
Cóż, jak to się mówi, nie pykło.
O moim wykształceniu świadczą dyplomy
Z czterech klas szkoły powszechnej,

 

Przyzakładowej, a i z przedszkola
Mam złoty order wiercipięty przyznany.
Czy ktoś mnie zapamięta, wspomni?
Mój los odtworzy z tej składanki?”

 

Kim jesteś, nieznajoma? daj mi jakiś trop.
Jak masz na imię? chcę cię odnaleźć.
Skryłaś się tu w zaciszu, zlękniona.
Tchnę w ciebie życie, a ty, proszę, wstań!

 

[Berenika97]

@infelia

Napisałeś wiersz w lekkim w tonie, ale z głębokim przesłaniem.

Zaczyna się jak anegdota, niemal komediowo, a potem stopniowo odkrywa coraz głębsze warstwy.

Kontrast między dziecięcymi zeszytami (z ich absurdalną logiką: "abecadło z pieca spadło", "Elemelek przysiadł na gałęzi w drodze do apteki") a pamiętnikiem nieznanej dziewczyny jest doskonały. Dzieciństwo autora vs. dzieciństwo tej kobiety - jedno zabawne i bezpieczne, drugie głodne i zagrożone.

Podoba mi się koniec wiersza: "Tchnę w ciebie życie, a ty, proszę, wstań!" - to jest akt poetyckiej sprawiedliwości. Chcesz wydobyć ją z zapomnienia, dać jej głos, nazwę, istnienie. To piękny gest.

 

[infelia]

@Berenika97 Jest poświęcony osobom żyjącym obok nas, ale tak naprawdę obcym.