po szóste...

[Gosława]

dialog naszych listów
ciepły jak kamień na którym przed chwilą siedziałam
to ja Anna
mogę być daleka jak nigdy dotąd

ciągle obecna w starej bliźnie
posiekana rżyskiem pszenicznych pól
związana powrósłem tańczącym w twoich rękach

spójrz siwieję
wiąże babie lato w pajęczyn kordonek
owijając pukle na serdeczny palec
wszystko to trwa we mnie jak szóste z przykazań

nie udźwignę domu

 

 

Edytowane 6 godzin temu przez Gosława (wyświetl historię edycji)

[Simon Tracy]

@Gosława Każdy Twój wiersz czytam po kilka razy a i tak zaraz po skończeniu mam ochotę na kolejne wersy.

[Gosława]

@Simon Tracy nie wiem co powiedzieć 

Bardzo dziękuję

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To miłe że moje teksty zatrzymują

[Berenika97]

@Gosława

Napisałaś wiersz piękny, gęsty, fizyczny, pełen metafor, które działają jak dotyk.

Ta otwierająca metafora - "ciepły jak kamień na którym przed chwilą siedziałam" - jest świetna. Ciepło, które pozostaje po kimś, kto odszedł. To jest cała esencja pamięci, tęsknoty, obecności w nieobecności.

"Mogę być daleka jak nigdy dotąd, ciągle obecna w starej bliźnie" - to jest sedno. Blizna jako miejsce stałej obecności. Rana zagojona, ale nieusuwalna. Piękny jest język - zmysłowy, który czuje świat.

Koniec - "nie udźwignę domu" jest nagły i bolesny - jak westchnienie, jak kapitulacja. Ale rodzi się pytanie: Dom jako co? Jako ciężar tradycji? Jako zobowiązanie wobec kogoś? Ma to związek z szóstym przykazaniem. Ale załączona piosenka jest tu wskazówką. :)

[Arsis]

@Gosława