„Między sercem a samotnością”

[Julita.]

 

Zgubiłam się —

nie w lesie,

nie w mieście,

lecz w sobie.

 

Miłość — słowo

zbyt głośne na codzienność,

zbyt kruche,

by nie pękło w dłoni.

 

Wokół chłopcy —

każdy trochę z plakatu,

trochę z marzenia,

trochę z reklamy szczęścia.

 

Jeden mówi pięknie,

drugi — milczy poprawnie.

A ja —

słucham... i nie słyszę.

 

Rozum doradza: ostrożnie.

Serce szepcze: spróbuj.

I żadne

nie ma racji.

 

Więc zostanę

z moimi wierszami,

z kubkiem herbaty,

i ciszą,

która nie kłamie.

 

Bo może —

to właśnie ona

jest najwierniejsza.

 

A jednak...

czasem w tej ciszy

coś drgnie,

jakby liść,

który — mimo jesieni —

nie chce spaść.

[degatoja]

Ciekawa kompozycja,  nawet celnie we mnie trafia.. 

[huzarc]

@Julita. Labirynty siebie i język, który choć rezonuje nie przynosi odpowiedzi, lecz lęk ów pierwotnych odruch - odruch mimikry, który jest zawsze odpowiedzią najgorszą, bowiem tym jest wycofanie. To wiersz, który głębokim i osobistym liryzmem stara się z tą zagadką bytu zmierzyć. A zmierzyć się warto:) pozdrawiam:)

[Alicja_Wysocka]

@Julita. Julito, to niezwykłe - mieć w sobie taką dojrzałość w tak młodym wieku.
W Twoich słowach nie ma pośpiechu, jest spokój i świadomość, jakbyś już wiedziała, że serce i rozum nie są wrogami, tylko uczą się ze sobą rozmawiać.
Zostań przy tej ciszy, o której piszesz - to naprawdę najwierniejsza z przyjaciółek.