Mój wiatr

[Emilie Eve Stahl]

Nie zbieram już dłonią wiatru,
nie proszę o deszcz,
uczę się patrzeć, jak ptaki odlatują,
choć skrzydła zostają we mnie.

Zazdrość była jak mróz, zostawiła biel,
barwy otuliła swetrem.
Nie podejmuję walki z losem,
on płynie niczym rzeka, mi pozostał brzeg.

Serce, które pękło, stało się jedynie echem.

[huzarc]

@Emilie Eve Stahl To wiersz stoicki w wymowie a liryczny w formie, w którym wybrzmiewa jednak oczywista prawda, że rezygnacja jest podyktowana cierpieniem. A nic bardziej niż poezja potrafi je ująć i zrozumieć.