piąta pora roku. niebo siódme.

[Roma]

jeszcze wyczerpani z chmur, wykrwawieni

o nieba bogom skradzione

ledwo stoimy.

gdy znów wszystko się zgadza

i nic bardziej niż my.

poznani ponad zachwyt, zatraceni

malinowo, w miriadach migotań.

 

a teraz utul, ugłaskaj we mnie

już marcowe przybłędy, a ja

wysłucham każde z twoich słów

z najcichszych barw. by

zawierzyć w to co nierealne,

raz jeszcze.

[wierszyki]

Tytuł mnie zwabił. Bardzo obiecujący.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Taki malinowy miły słodzik. Pozdrawiam :)

Wyczerpani z chmur też mnie się podobuje :)

[Roma]

@wierszyki chciałam napisać coś lżejszego, a się bałam, bo wychodzi mi to zazwyczaj tak średnio, więc tym bardziej się cieszę, że Ci przypadł do gustu :)

Dziękuję bardzo i pozdrawiam :)

[huzarc]

@Roma

To bardzo dobry, subtelny i dojrzały wiersz pełen miękkiej metafizyki, lirycznego światła i wewnętrznego ukojenia. Jest poetycko dojrzałą opowieścią o powrocie po uniesieniu.

Nie ma w nim patosu ani pustych ozdobników – tylko delikatność, spokój i wiara w sens bliskości. Pozdrawiam:)

[Jacek_Suchowicz]

jakże wy chętnie słuchacie

a oni sprzedają wam kit

jesteście na słowa łase

i wszystko kupicie w mig

 

wrzucą dwie garście czułości

dla żartu niewartych już nic

by łatwiej było i prościej

zobaczyć gdzie chowa się mysz

:)))

[Alicja_Wysocka]

@Roma

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Faktycznie, jak uniesieni do siódmego nieba - to sobie wezmę pod poduszkę :)

[Nata_Kruk]

W piątej porze roku... wszystko możliwe.. ;) Roma. Ten wiersz, to pewnego rodzaju.. prośba.

[Berenika97]

@Roma

Subtelnie wywarłaś na mnie (na nas) presję.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie mam wyjścia, dopóki mam trochę czasu (a przecież wszystko się kończy) z wielką przyjemnością po - analizuję Twoje prze - ciekawe teksty.

Ten wiersz jest jak zatrzymana w kadrze chwila – ulotna, a jednocześnie niezwykle intensywna. To takie podglądanie świata przez witraż utkany z emocji i wspomnień. Początek wiersza – "jeszcze wyczerpani z chmur, wykrwawieni , o nieba bogom skradzione" – tworzy potężny obraz zmęczenia po jakiejś walce, być może wewnętrznej lub uczuciowej. To uczucie "ledwo stoimy" mówi o wielkim wysiłku, który doprowadził do momentu idealnej harmonii. Przejście do "poznani ponad zachwyt, zatraceni, malinowo, w miriadach migotań" jest przepiękne. Użycie koloru ("malinowo") i światła ("miriady migotań") nadaje temu doświadczeniu zmysłowy, niemal magiczny wymiar. To opis jedności, która wykracza poza zwykłe poznanie – to zatracenie się w drugiej osobie w sposób absolutny.

Druga część wiersza zmienia ton na bardziej intymny i proszący. "Utul, ugłaskaj we mnie , już marcowe przybłędy" to niezwykle czuła metafora. "Marcowe przybłędy" mogą symbolizować pierwsze oznaki niepokoju, wiosennego przebudzenia lęków lub powracające wspomnienia. Prośba o ich ukojenie jest głęboko poruszająca.

Obietnica "wysłucham każde z twoich słów, z najcichszych barw" to przepiękny obraz. Sugeruje on słuchanie nie tylko uszami, ale całym sobą, dostrzeganie emocji ukrytych w tonie głosu, w tym, co niewypowiedziane.

No i zakończenie – "by zawierzyć w to co nierealne, raz jeszcze" – spina cały utwór. Mówi o odwadze, by po wyczerpaniu i walce, po odnalezieniu harmonii i czułości, znów zaufać czemuś, co wydaje się kruche i nieosiągalne. To akt wiary w miłość, w drugiego człowieka, w magię chwili.

Twój wiersz jest pełen pięknych, nieoczywistych metafor. Ma w sobie jednocześnie ciężar doświadczenia i lekkość nadziei. To opowieść o bliskości. Jak zwykle - utwór fascynujący.

pozdrawiam -y.