Wyłaz

[Florian Konrad]

jasność zaprzęgnięta do bezlitosnej walki
z chandryctwem! kantaty zastępujące
wszechrozbrzmiewający muzak!

właśnie, pomimo, iż do Bożego Narodzenia
jest jeszcze sporo czasu, przyszli do nas
kolędnicy-jasełkowicze. aż uginają się,
spoceni, pod ciężarem kilkudziesięcioletniej
szopki. z sapaniem stawiają lakierowane
skrzynisko na środku dużego pokoju.
przedstawienie czas zacząć!

diabełek wysuwa łuszczący się z farby,
pomarańczowy język, Śmierć robi zamaszek
kosą na zardzewiałej sprężynce  –  i pstryk!
– głowa Heroda wystrzeliwuje.
nieco za mocno. turla się pod komodę.

raczkuję, macam. jeju! co u licha?
zamiast drewnianej łepetynki  – cud!
– wyciągam zwinięte w kłębek... kociątko.

uśmiechasz się, kochanie. w tej magii nie ma
nic ponadnaturalnego – mówisz przejmując
ode mnie kiciulka-dzidziulka.

i dzieje się wielkie święto: moje wyżyny
lekko i z wyczuciem napływają na twoją nizinkę.

[Cyjan]

Bardzo pozytywny, zabawny wiersz, taki na poprawę humoru. Podoba mi się.

[huzarc]

@Florian Konrad

Świetny, współczesny, ironiczno-liryczny wiersz, który w prostym obrazie odradza sens rytuału i miłości.

Znakomita dykcja, subtelna metafora, ciepło pod humorem. Jeden z tych tekstów, które potrafią rozśmieszyć, wzruszyć i zawstydzić w jednej chwili.

[tie-break]

@Florian Konrad Bardzo udała Ci się puenta. Bez niej wiersz raczej ograniczałby się do inscenizacji, trochę ocierającej się o teatr absurdu. Ale to schodzenie z wyżyny na nizinkę jest przecież kwintesencją Bożego Narodzenia. Ja sięgnęłabym jeszcze do Zwiastowania, w każdym razie sedno tkwi w tym, że Wielkość obniżyła loty z miłości do maluczkich.

W mojej ocenie warto docenić, że poważne przecież rzeczy potraktowane zostały prawie że ludycznie. Jestem przekonana, że im cięższy temat podejmuje poeta, tym lżejsze powinno być jego pióro.