Lucyna

[Gosława]

Lucyna strąca krople z jesionki
wełna chrzęści pod palcami niczym zlepek waty
tej samej która zalega we framugach okna

na głogu przysiadła sójka
patrzy na świat spode łba
tylko turkus gdzieniegdzie przebija na skrzydłach
aż żal puścić ją wolno

opasłe gruszki tłuką ziemię
cóż ona winna że leży odłogiem
zamiast rodzić raz po raz
już nawet chrzan zwinął zieloność
by nie zakłócać przeobrażenia

w taki dzień nosisz w sobie pleśń
rozgarniając zgniłą przestrzeń
niby zwyczajnie

podzielność uwagi między ich troje

[Migrena]

@Gosława

Reniu :) 

 

Jesienny świat który powoli się rozpada.

Ciepły oddech jesieni i delikatne tchnienie przemijania.

 

Twój wiersz, otula jak miękka wełna, choć podszyty jest mgłą i pleśnią świata.

 

Gęsty i intrygujący bogaty w obrazy.

 

Bardzo mi się Reniu podoba Twój wiersz :)

 

[Bożena De-Tre]

@GosławaNie żal bo taki obraz jaki słowami ujęłaś zostaje w pamięci na dłużej...brawo.

@Migrena Brawo za odbiór jakże poetycki....wrażliwość artystyczna zachwyca i wiersz zyskuje dodatkowo.Pozdrowienia

[Gosława]

@Migrena bardzo Ci dziękuję 

Leszczym Michaś wspomniał że lubi moją Lucynę 

To chyba najmroczniejsza z moich postaci i najtragiczniejsza zarazem 

Do niej jesienny klimat bardzo pasuje 

Dziękuję pięknie za czytanie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Bożena De-Tre jest mi bardzo miło 

Dziękuję pięknie za tak miłe słowa