Niezręczność

[wierszyki]

 

 

Gdy leżała jeszcze w tej całej rurkowatej, przezroczystej aparaturze. Aurze końca sąsiedniej głębi pokoju. Mama, która umarła przed zaledwie kilkoma godzinami, a my przy stole napiliśmy się ciepłej. Zaparzonej przeze mnie herbaty. W oczekiwaniu na przyjście lekarza, bo tylko on może potwierdzić zgon. Pierwsze, co na mnie spadło jak obuchem po głowie to myśl, że spośród wszystkich lepiej myślących ode mnie, nikt z nich bardziej niż ja sama, nie wie, co właśnie teraz należy zrobić.

 

Przeze mnie herbata
Przeze mnie światło
Przeze mnie żegnaj.
Przeze mnie modlitwy maleńkie ziarenko

Przeze mnie upadło.

Z talerza talerzyk.
 
 

 

Edytowane 2 Października przez wierszyki
, (wyświetl historię edycji)

[huzarc]

@wierszyki

To bardzo przejmujący zapis chwili, w której życie i śmierć stykają się w codziennym geście. Uderza prostota – herbata, światło, talerzyk – zwykłe przedmioty nagle nabierają wagi symbolu, jakby całe pożegnanie mieściło się właśnie w nich. Powtarzane „przeze mnie” ma moc modlitwy i wyznania winy zarazem, odsłania bezradność, ale i miłość. Tekst porusza właśnie tym, że nie ucieka w wielkie słowa – zostaje przy tym, co zwyczajne, i dlatego jest tak prawdziwy.

[Marek.zak1]

Granica życia i śmierci. Rzadko jesteśmy świadkami w realu i wtedy człowiek pyta, co teraz. Bardzo poruszający wiersz.  

[wierszyki]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo Ci dziękuję Marku, że chciałeś przeczytać i napisać coś od siebie.

Pewnie że stu ludzi może jeden chciałby być bliżej takich miejsc i wspomnień. Pozdrawiam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

 

 

Pięknie to skomentowałeś. Dziękuję.

Wielkie słowa to raczej kamienie, które nas grzebią. Ale czasem skądś ich pełno i może też nie ma innego sposobu. By je zrzucić.

Pozdrawiam serdecznie