W jaskini

[w0lfy77]

 

Odwiedził mnie ranny deszcz, 

by zmyć i zgnić 

świata tego ból,

lecz ah

On wstrętny jest 

 

 

Nie odwiedzi słońce mnie

puszyste

w pokoju zaciemnionym,

lecz ah

Ono tak wstrętne jest

parzy i naznacza mnie,

piętnuje 

 

Odwiedziło mnie tysiąc ciemnych chmur,

by snuć i pruć 

moje przebrzydłe słowa, 

lecz ah

One wstrętne są! 

 

Odwiedziło mnie kolorów siedem,

a niebo było tak czyste…

Odbijało, purpurowo-niebieskie, 

i witało mnie…mgliście,

a pal to sześć!

Co tu dłużej pleść? 

 

Nie odwiedzi nikt mnie, 

więc odetchnę 

Oni wszyscy ah, wstrętni są…

 

Nawiedził mnie przeokropny sen,

by wstać i znów 

budzić się,

w tym samym śnie.

 

 

 

………………………….

 

 

 

I przyszłaś ty,

Zmazałaś fizyczność 

w fizycznej formie

Stałaś się moim największym snem, marzeniem, czystym jakże niewinnym pięknym pragnieniem, aniele…!

wciąż na jawie 

 

 

 

Jestem błaznem! w mrok pójdę

mojej przyciepłej jaskini 

Nie wstanę, póki 

nie wyrwie mnie 

ostatni

…..

raz

 

Bedę błaznem 

choćbym się zarzekała, 

będę 

wciąż 

….

 

 

Błaznem? 

 

Ucieknę stąd

w moje marzenia 

Głupie serce, 

obyś wygrało!

[huzarc]

@w0lfy77

Ten wiersz ma w sobie bardzo mocną energię emocjonalną – jest czymś pomiędzy lamentem, konfesją i teatralną sceną rozpaczy. Czuć tu autentyczne napięcie między pragnieniem wyzwolenia a przywiązaniem do cierpienia.