Zgłoś

nos trochę za długi głos wysoki sopran tak poza tym szczerze nadto był uroczy   tam czarno na białym wszystko wypisane że on jest przybyszem pozaplanetarnym   miał swoje występy i nieobliczalnie na publicznych scenach ciągle był realnie   świat go w mig rozpoznał bez żadnej żenady wszyscy rozumieli przeważnie szkolniaki   a później z fantazją portrety powstały prosto na afiszach starannie wklejane   był duszkiem dla wszystkich dzieci nie musiały bawić się pająkiem żeby powyrywać   wszystkie jego nóżki bo on pozaziemski wróżył im z poduszki całkiem bez wyjątku   przycinał im różki a one w noc ciemną uwolnione z psoty śniły o skowronkach  

@Tymek Haczka uprzejmie proponuję jeszcze raz przeczytać moj komentarz co do wiersza, tym razem ze zrozumieniem i zamknąć dziób.  

@viola arvensis Zauważ, że w całej tej wymianie coraz mniej mówisz o wierszu, a coraz więcej o mnie – o rzekomym „krakaniu dla przyjemności”, „niedźwiganiu” itd. Metaforę wrony i sokoła wprowadziłaś Ty – ja jedynie zwróciłem uwagę, że taki podział bardziej dotyczy układu towarzyskiego niż samego wiersza. To jest czysta ad personam i z krytyką literacką nie ma wiele wspólnego.   Uważasz, że wypowiedziałaś się „wystarczająco treściwie” – Twoje prawo. Ja tylko zwracam uwagę, że zdanie „wiersz jest piękny” plus porównanie o wronach i sokołach to raczej deklaracja sympatii do autora niż analiza tekstu. I to dokładnie ten mechanizm, o którym piszę pod moją publikacją.    Jeśli chcesz rozmawiać o utworze – chętnie: konkret za konkret. Jeśli wolisz rozmawiać o mojej osobie, to tu stawiam kropkę. W krytyce interesuje mnie tekst, nie katalog wyobrażeń na temat komentującego.

@Skałosz Złotawy ciepły, fajny klimat.

@MIROSŁAW C. Dziękuję, kiedy to było.. październik 23'. Miło, że zajrzałeś z uznaniem i komentarzem, serdecznie pozdrawiam!