Twój komentarz to mała rozprawa doktorska :)
Podoba mi się taki poziom do prowadzenia dalszych badań :)
Jako prosty magister chciałbym jednak zauważyć, że Twój odbiór skupia się głównie na warstwie zdarzeniowej i cielesnej - jakby cały dramat był „zbrodnią miłosną” z winą i ofiarą.
To super ujęcie, ale mam wrażenie, że pomija ono kluczowy wymiar tego wiersza.
„Rozżarzenie” nie zatrzymuje się na fizyczności ani na rekonstrukcji historii – w finale przechodzi w sferę duchową i egzystencjalną.
Obrazy milknącego Boga i samotnosci jak morza znającego tylko rozbitków wskazują, że to nie tylko lament po utraconej miłości, lecz pytanie o sens istnienia, o ludzką kondycję wobec pustki i nieskończonosci.
W tym własnie napięciu - między ciałem a transcendencją - tkwi istota tego tekstu.
Ale to tylko takie moje marudzenia niedzielne.
To co napisałeś jest warstwowo entuzjatyczne dlatego bardzo Ci za to dziękuję.
Miło było przeczytać Twój komentarz pod własnym tekstem.
Dziękuję :)
Aniu.
Rozpieszczasz mnie swoim pozytywizmem.
Ale to bardzo miłe jest :)
Dziękuję pięknie Aniu :)
Mirku.
"Za wrażenie" - dziękuję:)
Pozdrawiam :)
.thumb.jpeg.b5ae7bcef73c3501c1166879fc389fb7.jpeg)
