To nie kawa.

[E.T.]

Zastanawiam się kim dla mnie jesteś.

Moją kawą? 

Ostrożne dawkowanie wskazane.

Nie wolno mi Ciebie za dużo pić,

choć ta kawa tak dobrze pachnie,

tak smakuje.

 

Lecz cały czas dziwię się swoim reakcjom, 

i słabości do Twoich słów. 

 

Znasz mój stosunek do burzy.

Jak reaguję gdy się zbliża, 

gdy widzę ciemne niebo, 

które sunie na mnie.

 

Nieuchronność i siła.

Sublime trzyma mnie w miejscu.

Nie uciekam. Wpatruję się w nią, 

chociaż nie przychodzi do mnie.

Po prostu jest.

 

I chciałabym myśleć, że 

krople które uderzają w moje ciało 

są tylko dla mnie. Zamykam oczy.

Wyobrażam sobie, że wnika we mnie

i jestem jej częścią. 

 

Rozsądnie byłoby 

schować się, nie wystawiać się 

na zimny i stanowczy wiatr.

Rozsądnie byłoby

nie moknąć,

nie czuć dreszczy.

Rozsądnie byłoby 

nie zostawać w lesie, 

nie chcieć tam być.

Nie w środku burzy,

nie w środku lasu.

Nie w niej,

nie w nim.

 

Moja słabość.