Chyba do siebie nie pasujemy

[Stary_Kredens]

Porzuciłam moich bohaterów 

Zastygli w pół gestach w pół krokach

Choć byli już tak

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

‍ blisko celu

A cel ten był w pięknych widokach

 

I byli nad wyraz wspaniali

 Pełni pasji uczciwi

Na szczyty się dziarsko wspinali 

Bo przecież nie byli tchórzliwi 

 

Więc czemuż to się tak stało?

Cóż brak chęci i wytrwałości 

Lenistwo co raz opanowywało 

Życia meandry i zawiłości 

 

A przecież wciąż o nich pamiętam 

Wiem że oni gdzieś są 

I czasem od wielkiego święta 

Znowu odwiedzą mój dom

 

Czy mogliby tutaj pozostać?

Tak, bardzo bym tego chciała 

Lecz oni są tacy wspaniali 

A ja przy nich cóż, taka mała 

 

 

 

 

[wierszyki]

Niektórzy wraz z upływem czasu pragną być widziani tylko takimi jakimi są. 

Troszkę nasunął mi się taki obrazek rodzinnego lub innego przyjęcia, na który wszyscy przychodzą  bardziej w odświ3tnychstrojach, słowach ważonych przez sztuczną inteligencję, całym zestawem mądrości wszelakiej - s,czegóły w zalezności od okoliczności. 

Lubię Twoje wiersze i Twój  podmiot liryczny :)