Żyję bo piję

[Toyer]

Życie rozbiło się jak kruche szło
z jego kieliszka piłem kiedyś wino
to co do ust wpada jest święte
zostały plastikowe kubki przeklęte

 

wypiłem jednorazowe szczęście
z jednorazowego kubka powoli
teraz jest poddane recyklingowi
pragnę go choć odrobinę więcej

nie mam już z czego się napić
otwieram usta wystawiam język
czekając na szczęścia deszczyk
o którym wciąż śnię i będę śnić

zebrały się chmury była nadzieja
a tu smutek zaczął padać rzęsiście
jasna i ciemna to mokra cholera
klnąc piłem spragniony jak liście

życie to barman co emocje polewa
gdyby chociaż nalało kieliszek szczęścia
częściej to co spragnionemu sercu miłe
lecz pić trzeba nie będę wybrzydzać

żyjąc nieustannie emocje piję
ustami co wiecznie spragnione
pić wciąż muszę pić wciąż trzeba
prosto z chmur kieliszka czy kubka

wszystko wypija moja spragniona dusza
szczęście powoli nieszczęście duszkiem
oba ciągle życie naprzemiennie miesza
piję to co nalewa tęskniąc za szczęściem

[Alicja_Wysocka]

@Toyer

Życie jest jak nałóg.
Tak można podsumować Twój wiersz.  Zycie samo w sobie jest uzależnieniem: chcemy go, niezależnie od jakości. Jak pijak wraca do kieliszka, tak człowiek wraca do życia, nawet jeśli podaje nam ono nie zawsze to, czego pragniemy.

To pragnienie życia  mamy wypisane na tablicy serca - jest naturalne, wpisane w większość ludzi. Wyjątkiem są zaburzeni, cierpiący tak mocno, że nie potrafią już pić tego, co im podano.

 

Edytowane 8 godzin temu przez Alicja_Wysocka (wyświetl historię edycji)

[Toyer]

@Alicja_Wysocka Byłem zburzony i to bardzo - dwa razy chciałem się zabić  - poprawiły to leki 

[Alicja_Wysocka]

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo mi przykro, że było tak źle. Cieszę się, że leki pomogły. Proszę, trzymaj się zaleceń lekarza i dbaj o siebie - jeśli kiedyś poczujesz się znowu bardzo źle, szukaj pomocy u specjalisty lub zaufanej osoby. Zdrowia i spokoju życzę.