Jesteś

[infelia]

Pojawiłaś się jak anioł z mgły, znikąd,
Bez zbędnej aureoli, z szarości zwyczajnych dni.
Stworzyłaś ognisko rodzinne, przytulne;
Czepialiśmy się twojej spódnicy

 

Przed złym wilkiem i upiorami.
Uczyłaś nas ugniatać ciasto i lepić pierogi.
Czarodziejskie zupy razem gotowaliśmy
Z tajemniczych składników, aromatów i przypraw.

 

Palcem każącym przed nosami nam machałaś
Za wybryki dziecięce i swawole dzikie.
Kołysałaś do snu baśniami snutymi
Z mroków leśnych kniei i moczarów.

 

Pod kocem chybcikiem zasypiało się ze zgrozy.
Gdy w kąpieli my, łobuzy-krauliści,
Pianę rozbełtaliśmy aż pod sufit,
Za uszy i nosy nas nie wytargałaś.

 

Przemawiałaś do nas słowiczym głosem.
Śpiewałaś dawne przeboje z płyt gramofonowych.
Tańców nas uczyłaś, krok za krokiem zwiewnym.
Smutek i łzy nigdy nie zagościły na Twoim obliczu.

 

Pokazałaś nam świat za oknem, inny,
W nieznanych nam barwach, ulotny.
Uczyłaś pokory i zrozumienia dla nieszczęśliwców;
Grosza nie szczędziłaś dla wędrownych grajków.

 

Dorastaliśmy jak na drożdżach ciasto chlebowe;
Z portek, koszul aż łokcie i kolana wystawały.
Szliśmy drogami polnymi pobierać nauki,
Liznąć wiedzę i arkana tajemnic u mistrzów.

 

A ty zawsze przy nas, obecna duchem,
Z rozpostartymi skrzydłami pieczą nas otaczałaś.
Przed klątwami chroniłaś talizmanem;
Zło podkradające się z ciemności czmychało.

 

I tak oto po dziesiątkach lat, strawieni życiem,
My, te urwisy i berbecie rozwydrzone,
Przy Twoim fotelu bujanym się rozsiadamy.
Ciepłym kocem okrytą, pogodną, uśmiechniętą,

 

Opowieściami nawzajem zabawiamy
Z tego pokręconego, nieznanego Ci świata.
Wzdychasz, okulary poprawiasz na nosie:
„Och, zdradzę wam swoją historię, dzieci drogie...”

[viola arvensis]

@infelia taka jakby oda do mamy

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

słonecznie