Sonet - W parku…

[huzarc]

My i noc, na ławeczce, ustami wtuleni

W oddech szumiący splotem przegarnianych włosów,

Dłonie składamy w jedno, pod czernią niebiosów,

Gdzie gwiaździste lumeny rwą naręcza cieni.

 

Posmak powietrza gładzi ust wilgoć czerwieni

Gdy zbliżone do siebie szeptem czułych głosów

Języki tańczą ogniem, jak wśród kwietnych kłosów

Żądza, w której będziemy na chwilę zbawieni.

   

Gdy giną nasze światy samotność rozgrzesza,

Prawe przestrogi sędziów i oskarżycieli,

Bowiem dotyk jest tylko tym co nasz pociesza.

 

Nim świstanie rozedrze noc i nas rozdzieli,

Los naznaczając ostrzem dziennego lemiesza

Trudu, w którym stajemy wciąż w mroku i bieli.

 

[violetta]

@huzarc miłość wynagradza:)