Zmierzch

[infelia]

Wstając rano z łóżka, zakłopotany,
Nie wiesz, jak spodnie założyć,
Ni koszulę, na którą stronę ubrać.
Załzawionym okiem o pomoc prosisz.

 

Na śniadanie w talerz patrzysz ślepo,
Z wysiłkiem drgającymi dłońmi
Ledwo kubek herbaty unosisz,
A na tym kubku napis: „Najlepszy tata”

 

Nie odpowiadasz na ciepłe słowa,
Zapominasz naszych imion i twarzy.
Czasem obcy ci się zdajemy – rykniesz
I pięściami pogrozisz wrogom zmyślonym.

 

Z ust twoich już nie płyną mądre porady.
Gdzie ten dowcip, gdzie ta werwa?
Rześki byłeś, pełen życia – na barana nas nosiłeś.
Jacht w stodole budowałeś dalekomorski,

 

Z myślą o wyprawie dookoła świata.
W okno patrzysz zadumany, zlękniony,
Nie znajdujesz tam nic ze znanego życia.
Okolica nie do poznania – stanęło wszystko na głowie.

 

Gdzie furmanki, trzaski batem, rżenie koni?
I koguta pianie o poranku? kwik i muczenie?
Już wiem, co mogę zrobić dla ciebie.
W wierszach przywrócę ci moc, smak i węch.

 

Wstaniesz o własnych siłach, klapniesz po udach,
Przeciągniesz się, aż w kościach łupnie,
Konia osiodłasz i galopem ruszysz
Na polowanie swoich marzeń ulotnych...

 

Lampkę zapalam, Ojcze, głowę pochylam,
Kwiaty składam pod napisem rytym w granicie:
„Zawsze w naszej pamięci”
Życzyłem Ci wiele lat w zdrowiu i szczęściu.

 

Jak tu wydobyć z siebie pożegnania słowo?
Smutek gardło ściska, kamienieję.
Dech ledwie łapiąc, szepczę do Twojego ucha:
To ja, tato... wybacz mi, zawiodłem.