Posłaniec

[infelia]

Co tak stuka w szybę, co to za gruchanie?
O, ptaszysko parapet zaraz wysmaruje.
Pokaż, co masz w dziobie, listonoszu zbłąkany.
To koperta A4, pewnie z banku dobre wieści.

 

Po paluszki i browara sięgam w zakamarki.
Do lektury – wlepiam oczy zachęcony.
„Mój najdroższy, pozdrowienia ślę z Sopotu
Siadłam dziś nad kartką, by napisać

 

Bo poczułam potrzebę zdradzić Ci
Co często umyka w zamieszaniu,
Między prostymi rozmowami.
Chcę, żebyś wiedział to czarno na białym.

 

Po prostu dziękuję za każdy poranek,
Kiedy budziłam się sama, zapłakana,
Za każdy wieczór, gdy zasypiałam
Na Twojej poduszce, czując się

 

Najbardziej opuszczoną na świecie.
Twoja nieobecność to mój stały punkt – mój dom.
Pamiętam nie tylko te wielkie, wspólne chwile:
Ślub, nasze podróże, pierwsze kroki dziecka.

 

Pamiętam bardziej te malutkie, codzienne rzeczy:
To jak parzysz kawę w brudnej filiżance,
Tę niecierpliwość, gdy jestem nieznośna,
Tę siłę, gdy moja własna słabnie.

 

Przypominam sobie nasze wzloty i upadki.
Z Tobą czułam, że nie mogę być w pełni sobą:
Silna i słaba, poważna i całkiem szalona.
Dałeś mi przestrzeń – zbyt małą na życie.

 

Byłeś moim najlepszym przyjacielem,
Największą miłością i szczęściem.
Po prostu chciałam, żebyś wiedział i pamiętał.
To zawsze Ty byłeś moim wyborem.

 

Twoja żona.

PS w drugiej, zalakowanej kopercie
Tam skrywa się pozew, mój kochaniutki.”

 

[JWF]

Zaskakujące zakończenie.