Powrót

[Bartłomiej Boruta]

 

Znowu tu jestem,  
choć strumień płynie wartko.  
Stoję nieruchomo,  
pozwalam mu odrywać kawałki siebie:  
niepotrzebne tkanki,  
okruchy pomyłek,  
słowa, które straciły ciężar,  
zrogowaciałe płaty tęsknoty.

 

Tęsknota już nie boli.  
Rozlała się i zastygła  
w marmurową mozaikę,  
odbija głuche echo kroków.

 

Pamiętam martwą choinkę z dzieciństwa —  
jej igły ułożyły się na podłodze  
w prostą wróżbę przemijania.  
Tańcząca wróżka Miriam  
nie potrafiła jej złamać.

Mówiła o wielkim bałwanie,  
któremu w żalu oddałem  
moje małe serce.  
Chyba wtedy zamarzłem  
na zawsze —  
w niezgodzie  
na fałszywe słońca.

 

W szafie powiesiłem kożuch.  
Wiem, że tam, gdzie pójdę, będzie zimno.  
Odwrócę się plecami  
do zielonej łąki.  
Zostanę  
w lodowym spokoju  
i ciszy.

 

Jest jeszcze Ona.  
Mówi do mnie.  
Oddycha miarowo w mój niepokój.  
Jej dłonie rozchylają moje pięści  
na bukiety wysuszonych kwiatów.

Dziś mam czterdzieści siedem lat.  
Słońce znowu jest w Pannie

[Leona]

@Bartłomiej Borutaprzyjemnie  się go czyta

[Annna2]

@Bartłomiej Boruta  ładnie. Też tęsknię za tym co było.

Jest taka cierpienia granica, za którą się uśmiech pogodny zaczyna.