Tancerz

[infelia]

W szeptach liści cichnie hałas, zgiełk,
Zamiera czas i oddech strachu.
W oczach słoność i głębia przygnębienia,
Której nikt nie przejrzy i nie pojmie.

 

Światło miękko tańczy z mrokiem,
Niewidzialnym mostem jest do jutra.
Lekko, zgrabnie – krok za krokiem – „nie po palcach!”
Serce, co zna tajemnice życia, szepce: „no litości…”

 

Cicho płyną chmury, jak myśli spowolnione.
Dotykają wzgórz, nieświadome, że w ich cieniu rośnie
Mały, niepozorny cień przeszłości – coraz dłuższy.
Kropla rosy w trawie drzemie, prawie chrapie.

 

Skrywa w sobie tajemnice pocałunków i uścisków,
Walca na boso pośród ostów, samby dzikiej, głośnej.
Wirowanie do utraty równowagi – „łaał!” – i bęc…
Świat ucicha… nie, nie! on nie zna zapomnienia.

 

Gdy wiatr niesie zapachy i dźwięki nocy,
Słychać kroki sprzed wieków ciemnych,
Co przez sen przemierzyły cały świat,
A w tym świecie dusza nie zna lęku, bólu.

 

Aż poranek – blady, prosty, rześki,
W dłoniach niesie dzień beztroski i radosny.
Wszystko milczy, poza tym, co miłe,
Cisza stanie się balladą śpiewaną biesiadnie,

 

Co w nas rośnie wciąż, w ukrytej nadziei,
Utkaną z porannych barw opowieści,
I spojrzeń prostych, czystych – zdoła unieść
To, co kruche: nowy taniec, nową pieśń…

 

[Berenika97]

@infelia Zbudowałaś ciekawy wiersz o zmieniającej się atmosferze - od melancholijnego początku, przez obrazy przeszłości ukrytej w "kropli rosy", aż po nadzieję poranka. A życie, mimo swojej kruchości, wciąż rodzi "nowy taniec, nową pieśń". Bardzo ładny.

[infelia]

@Berenika97  To spontaniczny wiersz w odpowiedzi na Twój utwór "Pod ziemią". Cholernie mroczny, przygnębiający i robiący wrażenie.

[Berenika97]

@infeliaMasz rację - mój jest mroczny, nie ma w nim nadziei. A Twój niesie nadzieje. 

Łączysz intymne doświadczenia ("tajemnice pocałunków i uścisków") z uniwersalnymi obrazami natury.

Świetne metafory - "światło miękko tańczy z mrokiem", "kropla rosy drzemie, prawie chrapie". 

Piękna ta odpowiedź.