Spokój

[beta_b]

Jakże doceniam chwile spokoju,
które mnie czasem łapią za gardło,
bo dla mnie spokój jest wart zachodu,
jakby wartościa był nieprzemijalną.

Wzrusza mnie kiedy spokój dotyka

łagodną dłonią ramienia duszy.
Codzienność w niebie się wtedy mieni.
Nic więcej nie chcę - pancerz się kruszy.

 

XxxxX

 

 

Spokój
czasem dusi mnie ciszą,
a wtedy wiem – warto żyć dla tego ciężaru.

 

Gdy dotyka ramienia duszy
i codzienność mieni się jak szkło w słońcu,
pancerz pęka

 

Edytowane 2 godziny temu przez beta_b (wyświetl historię edycji)

[Jacek_Suchowicz]

po dniu gorącym i pełnym wrzasku

chwila spokoju jest ukojeniem

lecz gdy ten spokój dzień nam umartwi

sprawi że nic się wokół nie dzieje

gdy się przedłuża bez żadnej akcji

spokój przechodzi cicho w cierpienie

:))

[Marek.zak1]

Kiedyś czytałem, że z czasem wszystko staje mniej ważne,  za wyjątkiem właśnie spokoju, którego ranga rośnie.. Codzienna niebiańskość, czy niebiańskość spokojnej codzienności, jak w  wierszu.

Pozdrawiam serdecznie, a wiersz dobry, nawet bardzo. M 

[beta_b]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ładnie Jacku odpisałeś, ale nie znam tych rejonów, gdzid spokój staje się cierpieniem. Dla mnie spokoj to uosobienie szczęścia :D bo zawsze się coś dzieje. ;) 

@Marek.zak1 "święty spokój" jest znany, obiegowy, ale dwuznaczny  (ktoś oddaje pole, nie walczy itp.)

A mi chodzi o odbiór wprost, że jest święty... 

Ściskam Panów i Alę, bb

Edytowane 1 godzinę temu przez beta_b (wyświetl historię edycji)

[Marek.zak1]

@beta_b Jest, dla mnie, zgodnie ze wschodnim, albo innym aforyzmem, to umiarkowane angażowanie się w sprawy na które nie mamy żadnego wpływu. W tym duchu zaraz pójdę pozbierać szkło, po rozbitych butelkach na ścieżce rowerowej obok. Pozdrówki.