Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

wokół nicość jak wykrawana cząstka ze świata
mówisz wejdź w siebie głębiej
rozpoznaj wroga
nazwij
a później spójrz kolejny raz pod zmienną perspektywą
kilka atramentowych plam
czarna
czarna
trzecia z domieszką szkarłatu
kiedy rozum nie wie co go czeka
tworzy równoległe światy
szuka śladów rodzinnych historii
po linii ojca odnajduje punkty styczne
w wąskich krawędziach atramentu
pomiędzy tym wszystkim formuje się obraz dziecka

Opublikowano

@Bożena De-Tre obrazy bez ram

wiesz w moim rodzinnym domy sporo takich było 

stały na strychu przykryte kolorową derką 

Piękne 

pamietam szczególnie jeden 

Wiejską dziewczynę która boso biegła przez wieś a przed nią stado gęsi 

 

pozdrawiam serdecznie@Waldemar_Talar_Talar ja również pozdrawiam serdecznie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Jacek_Suchowicz moje wiersze zazwyczaj są na pograniczu szaleństwa

Piszę o bardzo trudnych historiach 

W życiu napatrzyłam się na różne sytuacje 

I wiem że nawet w najlepszej rodzinie czasami jak się głębiej pogrzebie można trafić na dramat 

Opublikowano

@Gosława czytam ten wiersz jako mroczną podróż w głąb siebie, przez pustkę, dziedziczoną traumę i rozszczepione wspomnienia,  aż do pierwotnego „ja”, dziecka, które domaga się rozpoznania i ocalenia.

 

Jeżeli dobrze go interpretuję to jest to świetnie skonstruowana kompozycja.

Opublikowano

@Gosława a może to nie tyle masochizm, co potrzeba konfrontacji z tym, co w Tobie wciąż żywe — raną, która mimo upływu czasu nie przestaje Cię kształtować. Drapanie jej na nowo to próba zrozumienia, a może i oswojenia tego, co gdzieś głęboko tkwi, nie dając spokoju. To jak spotkanie ze sobą, które nie zawsze jest komfortowe, ale bywa konieczne, by poczuć, że naprawdę żyjemy.

 

Myślę, że wielu z nas doświadcza takiego "drapania".

Też mnie czasem dopqada jako głębokiego introwertyka.

Ale nauczyłem się sztuki wyparcia. 

Resetuję umysł.

Szybko i brutalnie włączam zagłuszanie.

Mnie się udaje.

Nie zawsze jednak bezboleśnie!

Opublikowano

@Migrena jest dokładnie tak jak napisałeś 

Taka konfrontacja samej że sobą bywa bardzo owocna 

Na krótką chwilę nawet uspokaja 

A później znów burza w głowie 

No cóż ten typ tak ma 

Jeszcze raz dziękuję za czytanie 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kładę się bezwładnie jak kłoda, droga z żelaza, czarna owca pod powierzchnią bałagan, para, hałas. Stukot setek średnic, mimikra zjełczałego stada, przedział, raz dwa trzy: nastał dusz karnawał. Chcą mi wszczepić swój atawizm przez kikuty, me naczynia, czuję dotyk, twoja ksobność, krew rozpływa się i pęka, pajęczyna przez ptasznika uwikłana- dogorywam. Stężenie powoli się zmniejsza, oddala się materia. Rozpościeram gładko gałki, błogosławię pionowatość, trzcina ze mnie to przez absynt, noc nakropkowana złotem, ich papilarne, brudne kreski, zgryz spirytualnie wbity na kość, oddalają mnie od prawdy, gryzą jakby były psem! A jestem sam tu przecież. Precz ode mnie sękate, krzywe fantazmaty! Jak cygańskie dziecko ze zgrzytem, byłem zżyty przed kwadransem, teraz infantylny balans chodem na szynowej równoważni latem.
    • kiedy pierwsze słońce uderza w szyby dworca pierwsze ptaki biją w szyby z malowanymi ptakami pomyśleć by można - jak Kielc mi jest szkoda! co robić nam w dzień tak okrutnie nijaki?   jak stara, załkana, peerelowska matrona skropi dłonie, przeżegna się, uderzy swe żebra rozwali się krzyżem na ołtarza schodach jedno ramię to brusznia, drugie to telegraf   dziury po kulach w starych kamienicach, skrzypce stary grajek zarabia na kolejny łyk wódki serduszko wyryte na wilgotnej szybce bezdomny wyrywa Birucie złotówki   zarosłe chwastem pomniki pamięci o wojnie zarosłe flegmą pomniki pogromu, falangi ze scyzorykami w rękach, przemarsze oenerowskie łzy płyną nad kirkut silnicą, łzy matki   zalegną w kałużach na drogach, rozejdą się w rynnach wiatr wysuszy nam oczy, noc zamknie powieki już nie płacz, już nie ma kto słuchać jak łkasz i tak już zostanie na wieki
    • @Migrena to takie moje zboczenie które pozostało po studiach fotograficzno-filmowych. Patrzę poprzez pryzmat sztuki filmowej i w obrazach fotograficznej - z moim mistrzami Witkacym i Beksińskim. 
    • @Robert Witold Gorzkowski nie wiem nawet jak zgrabnie podziękować za tak miłe słowa. Więc powiem po prostu -- dziękuję ! A przy okazji.  Świetne są Twoje słowa o Hitchcocku. O mistrzu suspensu. "Najpierw trzęsienie ziemi a potem napięcie narasta." Czasem tak w naszym codziennym życiu bywa :) Kapitalne to przypomnienie Hitchcocka które spowodowało, że moja wyobraźnia zaczyna wariować :) Dzięki.
    • @Robert Witold Gorzkowski myślę, że masz bardzo dobre podejście i cieszę się akurat moje wiersze, które nie są idealne i pewnie nigdy nie będą - do Ciebie trafiają. Wiersze w różny sposób do nas trafiają, do każdego inaczej, każdy co innego ceni, ale najważniejsze to do siebie i swojej twórczości podchodzić nawzajem z szacunkiem. Myślę, że większości z nas to się tutaj udaje, a Tobie, Ali czy Naram-sin na pewno. Tak to widzę :) Dobrej nocy, Robercie :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...