Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

wokół nicość jak wykrawana cząstka ze świata
mówisz wejdź w siebie głębiej
rozpoznaj wroga
nazwij
a później spójrz kolejny raz pod zmienną perspektywą
kilka atramentowych plam
czarna
czarna
trzecia z domieszką szkarłatu
kiedy rozum nie wie co go czeka
tworzy równoległe światy
szuka śladów rodzinnych historii
po linii ojca odnajduje punkty styczne
w wąskich krawędziach atramentu
pomiędzy tym wszystkim formuje się obraz dziecka

Opublikowano

@Bożena De-Tre obrazy bez ram

wiesz w moim rodzinnym domy sporo takich było 

stały na strychu przykryte kolorową derką 

Piękne 

pamietam szczególnie jeden 

Wiejską dziewczynę która boso biegła przez wieś a przed nią stado gęsi 

 

pozdrawiam serdecznie@Waldemar_Talar_Talar ja również pozdrawiam serdecznie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Jacek_Suchowicz moje wiersze zazwyczaj są na pograniczu szaleństwa

Piszę o bardzo trudnych historiach 

W życiu napatrzyłam się na różne sytuacje 

I wiem że nawet w najlepszej rodzinie czasami jak się głębiej pogrzebie można trafić na dramat 

Opublikowano

@Gosława czytam ten wiersz jako mroczną podróż w głąb siebie, przez pustkę, dziedziczoną traumę i rozszczepione wspomnienia,  aż do pierwotnego „ja”, dziecka, które domaga się rozpoznania i ocalenia.

 

Jeżeli dobrze go interpretuję to jest to świetnie skonstruowana kompozycja.

Opublikowano

@Gosława a może to nie tyle masochizm, co potrzeba konfrontacji z tym, co w Tobie wciąż żywe — raną, która mimo upływu czasu nie przestaje Cię kształtować. Drapanie jej na nowo to próba zrozumienia, a może i oswojenia tego, co gdzieś głęboko tkwi, nie dając spokoju. To jak spotkanie ze sobą, które nie zawsze jest komfortowe, ale bywa konieczne, by poczuć, że naprawdę żyjemy.

 

Myślę, że wielu z nas doświadcza takiego "drapania".

Też mnie czasem dopqada jako głębokiego introwertyka.

Ale nauczyłem się sztuki wyparcia. 

Resetuję umysł.

Szybko i brutalnie włączam zagłuszanie.

Mnie się udaje.

Nie zawsze jednak bezboleśnie!

Opublikowano

@Migrena jest dokładnie tak jak napisałeś 

Taka konfrontacja samej że sobą bywa bardzo owocna 

Na krótką chwilę nawet uspokaja 

A później znów burza w głowie 

No cóż ten typ tak ma 

Jeszcze raz dziękuję za czytanie 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Tak, Suno w darmowej wersji 3.5. Tym razem trochę nie radziło sobie z wymową głoski ł, którą musiałem zastąpić w jednym miejscu literą u, i chyba się udało, bo prawie tego nie słychać

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      . Problem też był z takimi słowami jakstrwożyć, co chyba słychać .   Dzięki :) Pozdrawiam.
    • @Alicja_Wysocka Dziękuję bardzo 
    • Tydzień nam dano, tydzień rozmowy. Zwykłe śniadania. O co gra się toczy? Między słowami ruchome piaski. Słabość tak łatwo wydobyć obcym. Jakiś tam żarcik — poczucie sprawstwa. Szacunek za lat czterdzieści — banknocik. Emerytura rzecz pewna i ważna. Niewypłacalność jak zator proroczy Za elegancki wystrój kołnierza. Za ogolenie się — niech ma — dla żony. Objęcia, gdy się samemu iść nie da. Czasem zwyczajny po prostu dotyk.          
    • @Robert Witold Gorzkowski  Widziałam "Natchnienie" Żmurki". Z nim śmierć niestraszna. A wiersz jak elegia, ale przecież nie skarga. Nie boję się śmierci.   Rozłóż w radosnej dziękczynnej pozie Daj się nacieszyć i jeszcze pożyć Nad Twoją chwałą rozpostrzeć zorzę.   Łał! Wzniosły i poetycki bardzo. Taki Twój Robert.
    • Jest tyle miejsc zdobytych, widzianych. Italia, Hellada, czy "Martwa natura z wędzidłem". "Wysoko w górze- on", już nie wiem czy to zdumienie, zdziwienie- ono przecież też istnieje. Herbertowskie wołanie ze wzgórza Filopapposa- "on'! Widać, co, kogo, gdzie. A może to tylko błysk uporządkowania, tam leżą estetyk wszelkie doznania. Terborch- nie Vermeer i Rembrandt, dlaczego tylko jeden obraz? Albo tawerny, bezimiennie bliźniacze. Jestem tam, gdzie chciałam być, toast haustem powietrza. Za życie i radość spotkania chociaż ono nigdy nie mogło się zdarzyć.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...