Gdy wers oddechu nie wstrzymuje,
A papier nie przyjmuje spowiedzi,
Gdy nocna cisza zamyka powieki
Kończę rozmowy z własnym sumieniem.
Coraz trudniej siebie rozpoznaję.
Piszę - muszę ze sobą rozmawiać.
By nie utonąć w milczącym krzyku.
Wiersz przechowa cień mego istnienia.
Gdy wers oddechu nie wstrzymuje,
A papier nie przyjmuje spowiedzi,
Gdy nocna cisza zamyka powieki
Kończę rozmowy z własnym sumieniem.
Coraz trudniej siebie rozpoznaję.
Piszę - muszę ze sobą rozmawiać.
By nie utonąć w milczącym krzyku.
Wiersz przechowa cień mego istnienia.
@brt abacadaba dziękuję :) miło tak sobie wpaść i przeczytać coś takiego.
@Nata_Kruk dzięki Natą :) odetchnę i może (oby) będzie lepiej :)
Trzymaj się ciepło.
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
Przez Pan Ropuch · Opublikowano
Przez Pataszon2 · Opublikowano
Przez Florian Konrad · Opublikowano
