Historia edycji

Zakwita w puszczach dziwny kwiat paproci, Na jedną chwile w tajemniczym cieniu Cały świat blaskiem czarodziejskim złoci, Lecz można tylko dotknąć go w marzeniu.   Młodość, co wierzą sama cuda tworzy, Umie go dojrzeć w cudowności lesie, Żadne widziadło w biegu jej nie strwoży Pewnej, że skarb ten na sercu uniesie.   A choć nie uszczknie kwiecia ideału, Co pod jej ręką jako sen przepada, Jednak ma chwilę ekstazy i szału, W której jest pewną, że niebo posiada,   Gdy się dwa serca spotkają tęskniące, Pełne nadziemskiej piękności i żalu, Gdy objawienie miłości jak słońce Na ust spłonionych zabłyśnie koralu;   Gdy po raz pierwszy drżące a wstydliwe Te usta w jeden pocałunek spłyną, Gdy przez nie dusze połączyć się chciwe Jako dwie fale w oceanie giną   - Natenczas w uczuć wezbranych powodzi, W tej błyskawicy duchów idealnej, Kwiat ów cudowny tajemniczo wschodzi I w pocałunku kwitnie niewidzialny!   Tyle też jego trwania.Gdy z zachwytu Zbudzona dusza chce go ująć w dłonie - Zniknął bez śladu... Tylko wśród błękitu Zostały po im jakieś dziwne wonie.

@Annna2 ... słyszeć tamten  szum morza odnaleźć go w sobie poczuć ciepło piasku zobaczyć znowu brzask słońca  ... Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 

@Berenika97 stworzona jest jedynie dla nas wewnątrz gorąca zimna skorupa ona nas karmi leczy i wchłania ciała z materii duch ją opuszca :))

@sisy89 bardzo lubię takie pisanie z miejscem na domysły i wyobraźnie - niekoniecznie wybujałą :))))

Teraz te granice będą zatarte, kto jest autem, kto wytwórcą myśli. Świadomość współdzielona z maszynami.