Nie ma mnie u siebie

[Adam12]

Nie ma mnie u siebie

Dzwoniłem, pytałem

Nic nie łączy duszy

Z nierozumnym ciałem

 

Nie ma mnie u siebie

Pusto dźwięczą ściany

Jestem niemal pewien

Że byłem tu widziany

 

Nie ma mnie pod kołdrą

Pod donicą z kwiatem

Pod wycieraczką nie leżę

Umówiony ze światem

 

Nie ma mnie u siebie

Choć znam miejsce pobytu

Wróciłbym z najchętniej 

Na ścieżkę rozkwitu

 

Coś mi jednak szepcze 

Coś brzęczy do ucha

Widzieć się nie mogę 

Z właściwym mi duchem

 

I trwam tak nie u siebie

I gorzkie krople spijam 

I tęsknię wciąż do ciebie

I sam się z sobą mijam

[Berenika97]

@Adam12 Wiersz na pierwszy rzut oka lekki i zabawny, ale to tylko pierwsze wrażenie. Po przeczytaniu powtórnie - widze, że jest głęboko egzystencjalny, rozdzielenie jaźni na dudzę i ciało i powtarzanie "nie ma mnie" buduje atmosferę zaginionego w świecia i w sobie. Świetne zakończenie - "sam się z sobą mijam". Wiersz znakomity! 

[Nata_Kruk]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... tak, mnie także się podoba zakonczenie, całość fajna.