Serc uwikłania

[beta_b]

To prawda. Nic mi nie wisisz.
Ani wakacji, ani śniadania.
Siódmy rok tkwimy w takim układzie.
Dobrze jest, chociaż... bez przekonania.

I ani zostać, ani się rozstać.
Więzi trzymają jak sznur ze gardło,
ale nic dalej się nie rozwija,
każde na swoim tak się uparło.

 

Ref:
I ani zostać, ani się rozstać.

To prawda. Nic się nie zmieni.
Nie będzie żadnej reinkarnacji,
w rozdaniu tym to polegniemy, bo
racje ma każdy, choć nie ma racji.

 

Ref:
I ani zostać, ani się rozstać.

I wstrząsnąć może inna kobieta,
inny mężczyna, czy wielka drama,
ze splecionego wyrwać nas może,
jak ciasny supeł, serc uwikłania.

 

 

Edytowane 13 Lipca przez beta_b (wyświetl historię edycji)

[FaLcorN]

@beta_b

To prawda, ciężko o inną ścieżkę.

We mgle, gdy ciało tęskni za ciałem.

A wspólne ślady nie giną z deszczem.

Jakże iść naprzód? Gdy wraca się stale.

[Marek.zak1]

Wiersz pachnie życiem, podobnie jak sytuacja, w której "ani zostać, ani się rozstać". Słyszałem i czytałem o takich i nie zazdroszczę peelce, bo łatwo nie ma, jej partner pewnie też, ale tego nie wiem.

Pozdrawiam

[beta_b]

@FaLcorN ładne nawiązanie, ładnie napisane. 

@Marek.zak1 ściskam sąsiedzie,

 

I ukłony wszystkim czytającym, z Alą na czele. Bb

[- - -]

Lekka, żartobliwa forma jest w tym wierszu iluzją, bo w treści kryje się jednak realny dramat.

Dystans i humor mogą maskować poczucie bezradności, ale może są pierwszym krokiem do tego, aby odczarować układ bez czasu przyszłego.

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Pytanie retoryczne: kto kogo oszukuje?

[FaLcorN]

@beta_b

Dziękuję, pozdrawiam!