Blask słońca i bicie serca

[Adam Zębala]

Ociekające z rosy liście paproci 

urzekają swoim zapachem 

wyróżniając się spośród roślin.

 

Słucham śpiewu ptaków siedzących 

na wysokich drzewach codziennie 

gdy tylko wzejdzie słońce. 

 

Słońce świeci coraz mocniej,

zaraz wysuszy pokryte 

rosą uśpione rośliny. 

 

Wpatrzony w twarz jeziora 

przenikam do jego wnętrza 

i słyszę głos jego duszy. 

 

Ciągle ta sama woda porośnięta

trzciną i tylko cisza którą

zakłóca wiejący wiatr.

 

Nic nie wyczytasz z jego twarzy,

tylko jego ogromne oczy 

wpatrzone w błękit nieba.

 

Szum wydobywający się z dna

to głos jego duszy i bicie serca

otoczone zieloną wodą.

 

Blask słońca dotyka 

jego serca i wydaje się 

że ze sobą rozmawiają.

 

Co dzień tak samo

tylko słońce i wiatr który

rozwiewa nastrój przygnębienia.