Rzeki

[Czekalski]

Ciągły szum wstęgi
która jest ci dana,
Stały opór wioseł,
Od rana do rana,
Brzydkie i piękne
brzegi mijane,
Na końcu morze
długo obiecane,

 

Tam wstęga się zwija,
Nie ucieka i nie płynie,
Na zawsze cumujesz
w swojej marinie,
Wybudujesz dom
który inna rzeka minie,
Będziesz miał co chcesz,
Ale do doliny nie wrócisz.

 

Jeśli tam pędziłeś
to się tym nie smucisz.
Nie tęsknisz za miejscami
gdzie mijałeś cudze morze,
Nie oglądałeś go,
Nie chciałeś dotknąć go.
Gnałeś tylko dzień i noc
wierząc, że to da ci moc.

 

Pędziłeś wciąż, mówiąc:

żeby żyć.

Jakie masz wspomnienia?

żadne, nic.

Jakie masz marzenia?

nie mam ich.

Pędziłeś wciąż, tylko

przez rzeki.

Co zrobisz, jak wpadniesz

w wody słone?

Co zrobisz, jak przejdziesz

na głęboką stronę?

Pędziłeś wciąż…

…czy pęd ci da oddech wziąć?

[Gość]

Bardzo chaotycznie i niekonsekwentnie zbudowany - raz są rymy (a jak są, to kiepskie, gramatyczne), raz ich nie ma, rytm się potyka jak pijany. Czasem bywa, że umiejętności nie nadążają za ambitnym projektem. Oczywiście warsztat warto zawsze doskonalić, choćby zaczynając np. od krótszych form, gdzie nie trzeba utrzymać regularnej metryki przez kilkadziesiąt wersów lub kilkanaście strof.

A przekazywać myśli w poetycki sposób można z powodzeniem w wierszach wolnych. Ten utwór akurat ma potencjał, z motywem rzeki - drogi życiowej, gdyby nie był taki rozchwiany i przegadany (bo rymowanie w niedojrzałych literacko tekstach oznacza również nadmiar słów, którymi wypycha się wiersz 'żeby pasowało').

Czasem też słaby, banalny rym deformuje i okalecza treść, bo nie piszesz tego, co chcesz naprawdę wyrazić w wierszu, tylko to, co ci narzucają przypadkowe, ale rymujące się słowa. Idziesz więc niekoniecznie tam, gdzie zamierzałeś dotrzeć, tylko w przysłowiowe maliny. Tekst wtedy staje się karykaturą samego siebie.

Edytowane 19 Czerwca przez Naram-sin (wyświetl historię edycji)