dystrykt słów

[Roma]

tu się nie rozmawia,

tu się mówi,

szepcze i krzyczy bez echa.

 

więc klękają, słowo przy słowie

i mówią,

usławiają na wzór i podobieństwo,

podszywają niewypowiedzianym błamem.

 

niektóre udają,

że mają moralność inną niż kurewską -

szeptuchy, którym chciałabym wierzyć,

że gdy robią mi dobrze moimi ustami,

to tylko z miłości.

 

a pod językiem odrzutki -

abiektalne prośby,

wgryzają się pod niebienie.
w ciemności, na oślep
zrastają w sacrum -
święty wiersz.
w imię moje.
z ich woli.

 

 

Edytowane 8 godzin temu przez Roma (wyświetl historię edycji)

[Waldemar_Talar_Talar]

Witaj - ciekawie napisane - jestem na tak - 

•                                                                               Pzdr.uśmiechem.

[Roma]

@Waldemar_Talar_Talar dziękuję, dobrego dnia :)

[Alicja_Wysocka]

@Roma

Ten wiersz robi na mnie przytłaczające wrażenie. Pokazuje, że ludzie często mówią do siebie, ale tak naprawdę się nie słuchają. Wszystko jest trochę na pokaz, niby zbliżenie,

a jednak bardzo daleko od prawdziwej rozmowy. Słowa nie służą tu zrozumieniu – są grą, manipulacją, udawaniem. Nawet to, co ma być święte, jak wiersz, jest stworzone z fałszu, nie z potrzeby serca.

Nie wiem, dlaczego ludzie tak ze sobą rozmawiają. Może boją się bliskości, może prawda ich przeraża. Ale po takim wierszu zostaje poczucie smutku – że język, który miał nas łączyć, potrafi też ranić i oddalać.

 

Pozdrawiam serdecznie :)