Cień płonący nieistnieniem

[Dawid Rzeszutek]

Cień płonący nieistnieniem

 

Po ciemnym konarze - Czarny Cień idzie i płonie

Bez ognia sztandaru i bez ciepła płomieni

Wplata gwiazdy jutrzenki w obolałe dłonie

Idzie i nadzieję godzin nam w minuty rozmieni

 

Boją się Cienia Starego - Cienistego Płomienia

Wilki, co duchem wyją o mięso zaklęte - armatnie

Jeleń, co filozofię ma do przećwiczenia

Zwierzęca mafia - już folwark wyje pokracznie

 

Czarny i migotliwy pośród bzów ponad nami

Otwiera ciszę i pustkę - częstuje nieistnieniem

Zdobywanym Chrystusa żarem, życiem i ranami

Woła - Choć! A życie w otchłanie Ci zamienię!

 

Dzień nadszedł na tyły nocy i sprawdza jasność

Szatańsko jasno! To prawda! Szatańsko! - rzekł

I Płomień Czarny zgasnął - uciec miał czelność

W kanał wyboru - w urynalny modlitwy ściek

 

Jasno się zrobiło - już południe - pora tętnić

Dzwonami na kościołach, arteriami autostrad

Ale wieczór przyjdzie - jak stara moda na kicz

Razem z płomiennym cieniem - Jego Nocny Ład

 

Autor: Dawid Rzeszutek

[Naram-sin]

Często zastanawiam się, dlaczego tylu autorów nie może pisać o rzeczach prawdziwych. O tym, co ich w realnym, tzw. codziennym życiu spotyka, dziwi, boli, cieszy. W zamian za to wpychają do wierszy cmentarne frazy-truchła, metafory spod ciemnej gwiazdy, a patos walą łopatami, w myśl zasady, im bardziej podniośle, makabrycznie, krwawo, cierpiętniczo - tym lepiej.

Często idzie to w parze ze słabo opanowanym warsztatem: rytm się chwieje, rymy są banalne, ale przecież muszą być.

Proponowałbym coś zupełnie przeciwnego. Odpuść sobie rymowanie. Zapomnij na razie o słowach typu otchłanie, ognia sztandary, duch, gwiazdy jutrzenki, pustka, nieistnienie, o takich kwiatuszkach jak urynalny modlitwy ściek. One są już tak wyeksploatowane, że nie niosą żadnej nowej i świeżej treści, a zwłaszcza wtedy, gdy występują całym stadem. Odwrotnie, pustka jest wszędobylska i raz użyta terroryzuje i zżera od środka cały utwór.

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Tutaj jest na przykład całkiem niezły urywek - tam, gdzie nie każesz swojej wenie latać na skrzydłach ze spiżu. Może są jak ten horacjański pomnik, monumentalne, ale nie da się na nich oderwać od ziemi.

[Alicja_Wysocka]

@Dawid Rzeszutek

Widzę spory rozmach i dużo ambicji – może nawet trochę za dużo jak na jeden wiersz. Symbol na symbolu, metafora na metaforze, i w efekcie trudno złapać konkret. Może warto byłoby uprościć tekst i pozwolić niektórym obrazom wybrzmieć mocniej?

Język chwilami robi się pretensjonalny i chaotyczny – widać próbę pisania „na wzniosło”, ale momentami brakuje kontroli.

Skaczesz między tematami (religia, filozofia, zwierzęta, folwark, kanalizacja), przez co całość się rozmywa. Obrazy się nakładają, a miejscami trudno uchwycić sens. Rymy wydają się przypadkowe albo wymuszone.

Mimo to – potencjał w tym jest, więc warto go rozwijać. Powodzenia! :)