Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

i nic więcej

Alicja_Wysocka
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Alicja_Wysocka

Alicja_Wysocka

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano

gdy się spotkamy nic nie powiem
nie zdołam nowych powyjmować
wszystkie na miarę zdjętą szyte
wszystkie już dałam tobie słowa

 

może nam przyjdzie od początku
z elementarzem rok powtarzać
kiedy będziemy bliżej siebie
przecież to ludziom też się zdarza

 

tylko się nie bój kochanieńki
że  to jest trudne i w ogóle
nie ma strachliwszej niż ja duszy
najmocniej z wszystkich cię przytulę

 

18
Jacek_Suchowicz

Jacek_Suchowicz

Opublikowano
Opublikowano

ja już tam wolę rozgadaną

najgorsze takie milczki słodkie

co to przytulą nawet rano

dadzą zajęcia dzienne nocne

 

wycisną z człeka grosz ostatni

do prac zapędzą mimochodem

w ogródku grządki skopać zgrabić

roślinom doprowadzić wodę

 

poreperować instalacje

kominek zdobić kafelkami

a kiedy zrobisz wszystko ładnie

to cię wyrzucą wraz z torbami

 

e tam:((

2
andreas

andreas

Opublikowano
Opublikowano

@Alicja_Wysocka Bardzo lubię taką lirykę, w dodatku w pięknej formie. A ten elementarz przypomniał  mi mój głupawy limeryk:

 

"Abecadło z pieca spadło"

 

miłości uczyć chciał Staś z Mysiadła

więc z Ewką zaczął od abecadła

w biodrach zwichnął jej cud-nóżki

także obił ich dwa brzuszki

choć przecież wcale z pieca nie spadła.

 

Pozdrawiam serdecznie Alicjo.

1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Simon Tracy
      Przystanek końcowy

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      @Berenika97 Może dlatego że dzięki jego utworom sam zacząłem pisać. Miałem chyba 11 lat kiedy po raz pierwszy przeczytałem jego opowiadania. Pierwszym i moim ukochanym jest "Maska czerwonego moru". Zakochałem się w jego utworach i gotyku. W moich utworach prawie zawsze znajdziesz odwołania do takich mistrzów jak: Poe, Lovecraft, Schulz, Grabiński, Dostojewski, Hodgson czy Camus. To mój kanon ukochanych mistrzów, którzy stworzyli mnie takim jaki jestem. 
    • Berenika97
      Zaduszki

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @tie-break To piękny, poruszający wiersz. Uchwyciłaś tę szczególną atmosferę listopadowych odwiedzin na cmentarzu, gdzie spotykają się intymność, rytuał, pamięć i przemijanie. Szczególnie trafia we mnie "Obraz spękań przechodzących z nagrobków na dłonie" – to metafora, która fizycznie pokazuje, jak czas dotyka wszystkich, jak jesteśmy połączeni z tymi, których wspominamy. To bardzo cielesne i prawdziwe. A także pytanie dziecka – przychodzi "nie wiadomo skąd", ale oczywiście wiemy skąd. To pytanie, które rozbija całą uroczystą powagę wizyty i dotyka sedna - prostota dziecięcego niepokoju o ciepło, o troskę. To pytanie brzmi jak echo wszystkich naszych dorosłych pytań. Wiersz bardzo wzrusza.
    • Berenika97
      Przystanek końcowy

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Simon TracyZnowu przypominasz mi nowelę  Edgara Allana Poe.   
    • Berenika97
      Poezja i słowa

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @huzarc Świetnie łączysz tu konkret z abstrakcją. Szczególnie mocne jest to napięcie między poezją a praktyką życia, między słowem a czynem. Ta puenta "Trzeba się przemóc , Aby coś móc" - zwięzła i celna. I cała ta ironiczna gra z "panem profesorem" dodaje wierszowi pazura.      
    • Berenika97
      z ogłoszenia

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka Dla mnie to czuły wiersz o miłości. "Życia ci meblować nie będę" - ta deklaracja na samym początku mówi więcej o szacunku niż tysiąc wyznań - nie chcę ci mówić, jak żyć. Ale mogę ci dać słowa. I potem ta propozycja - tak ostrożna, tak pełna troski - rozłożona na "kilka kątków". Nie wielkie gesty, ale małe codzienności: fotel, koc, kromka chleba, filiżanka herbaty. To dokładnie tak wygląda prawdziwa bliskość - nie w deklaracjach, ale w tym, co drobne i codzienne. A to "mogę?" na końcu - pytasz o pozwolenie. Nawet ta bliskość, ta troska - one muszą być chciane. To wiersz o tym, jak być blisko, nie naruszając granic. Jak dawać, nie narzucając. Piękny.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...