Igła w stogu siana…

[Lumen Astralis]

Zachód… świetlisty, promieniujący,

Szum wody, cichy oddech wszechświata,

Pył kamienny spod fal chwytający,

Na horyzoncie drewniana chata.

 

Tuż ona… igła w stogu siana,

Obok mnie, z uśmiechem wrażliwym,

Siedzi ta, ciemnooka oddana,

Cząstka Boska, w eterze żywym.

 

Blond, kaskadowo opadający,

Na zgrabne, niczym anielskie plecy,

Wzrok drżący i uspokajający,

Przeszywający głębię, kobiecy.

 

Spinelowe, rozchylone usta,

Delikatne, jak chmurka na niebie,

Trafiają w kapryszące gusta,

Ucałują czule w potrzebie.

 

Wtulony czuję zapach lotosu,

Ciepło jej włosów, okala szyję,

Wymieszany z nutą kokosu,

Doznaję uniesienia, że żyję.

 

Patrzy na mnie, przeszywa mi duszę,

Wchodzi w ocean niespokojny,

Zagłębia się w nim, widzi, że fruszę,

Fale wirują, wolne od wojny.

 

Cichy szept, „O czym myślisz kochany?”

„O świecie, planecie bólu i łez.

Dobra, miłości, szczęścia zabrany.”

„Ciii…” Kładzie mi palec na usta, „Leż…”

 

Siada okrakiem, patrzy z góry,

Dłonią otula serce wrażliwe,

„Rozumiem cię, zburzymy te mury,

Zerwiemy razem węzy kłamliwe.”

 

Malachitowe drzewa hulają,

Obejmuję rękoma jej talię,

Wargi ust się do siebie zbliżają,

Ptaki nam ćwierkają, chwalili je.

 

Widzę łzę z innego wymiaru,

W ciemnym zwierciadle do otchłani,

„Jesteś znakiem prawdziwego daru,

Nieprawdopodobnymi siłami.

 

Prawdziwą ostoją w chaosie,

Wzorcem bytu z Krainy Światła,

Cóż bym uczynił sam w mym losie?”

Grymas radości, uśmiech mój skradła.

 

Otula dłońmi twarz pieszczotliwie,

Gest miłości na policzku składa,

„A więc jestem dla ciebie prawdziwie.”

Ramiona me powoli rozkłada.

 

„Aby cię wspierać, kochać, pomagać,

Gdyż ty mój drogi masz tu zadanie,

Nie można go zupełnie odkładać,

Masz wzniecić to duchowe powstanie.”

 

Rzeka szlocha lekko, słońce zaszło,

Świadomość, że to fikcja dobija,

Wszystko z hukiem iluzji zbladło,

To niczym sen, myśl o tym zabija.

 

Gdzie znaleść taką kobiecą duszę?

Nim znajdę prędzej się sam uduszę,

Która mnie pięknie, w pełni zrozumie,

Dostrzeże, do swego życia przyjmie.

 

Pokocha czule, zaakceptuje,

To jak myślę i się zachowuje,

Czy będzie mi taka dama dana?

Szukanie igły w stogu siana…

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Łukasz Jasiński]

Oj, rozbudowany... I nie jest to wiersz, tylko: proza pisana wierszem...

 

Łukasz Jasiński 

[Lumen Astralis]

@Łukasz Jasiński Zgadza się, faktycznie mogłem umieścić ten utwór w innym dziale, ale już z przyzwyczajenia poszedł tutaj :)

 

Dokładnie tak, tekst rozbudowany, przelałem wszystko, co siedzi głęboko we mnie.

 

Pozdrawiam serdecznie.