PUSZCZA

[Witalisa]

Wchodzisz lękliwie w ciszę lasu ściętą

Gdzie tylko w górze uparcie łopoce

Rozdarty całun chmur sine memento

A wśród korzeni dryfuje holocen

Już nie rozumiesz, o czym wilki wyją

Choć rozpoznajesz w płucach zapach sosen

Blaski śreżogi nad ziemią niczyją

Skroplą na liściach dobroczynną rosę.

 

[Naram-sin]

Ładnie, nastrojowo, chociaż trochę przypadkowości się wkradło w metaforykę.

 

Mam problem z dryfującym holocenem wśród korzeni - bo dryfowanie kojarzę jednak z otwartą przestrzenią.

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Zastanawia ta opozycja. Rozpoznawanie zapachu w płucach (a tak na marginesie: czy płuca czują zapach?) sugeruje poznanie, a nawet inicjację, tak odbieram całokształt, więc linijka z wilkami kłóci mi się z tym odbiorem.

 

 

 

Czemu taki nagły przeskok do czasu przyszłego? Brakuje mi płynnego przejścia z jednej perspektywy do drugiej.

 

 

[andreas]

@Witalisa Bardzo ładnie, klimatycznie. Poczułem, że jestem w puszczy. "Już nie rozumiesz, o czym wilki wyją, choć rozpoznajesz w płucach zapach sosen" - świetne.

Pozdrawiam.

[Witalisa]

@Naram-sin – w sprawie przypadkowości:

– holocen to nasz czas, epoka polodowcowa, dryfujące kry, topnienie lądolodu (można też skojarzyć ruchome piaski) – niestabilność "gruntu";

– zapach w płucach – polisensoryczność; nie inicjacja – powrót do natury w człowieku;

– przeskok do nadziei.

(W jakimś stopniu podążam za wibracją słów, a konteksty się objawiają, np. rosy).

 

@andreas – grabula

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

pamiętam Twoje przytulanie się do brzozy.

 

[Naram-sin]

Jako facet mam pewno bardziej konkretną percepcję i tę podmokłość, aluwialność widzę np. w lesie namorzynowym.

Jeśli człowiek wraca do natury, to czemu już nie rozumie wilków? (ciekawość, nie czepliwość)

Popatrzywszy na toposy literackie (choćby porzucone dzieci wychowane przez wilki), sądzę, że mogłoby być odwrotnie (odnalezienie na powrót dzikości w sobie).

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Na tym polega zresztą poezja. Do wytłumaczenia jak najbardziej za pomocą narzędzi semiologicznych tylko nie chcę się już nadmiernie wymądrzać. Ale to rzadko uświadomiona i wykorzystywana umiejętność, którą widać w Twoim pisaniu.

 

[Witalisa]

@Naram-sin – istotnie, zaczyna się nastrojowo, a za chwilę wyrzutnia w holocen (ale dryfowanie bywa metaforyzowane).

Co do wilków: polecam książkę Farleya Mowata (badacza życia wilków w kanadyjskiej tundrze w l. 50.) "Nie taki straszny wilk" – jest tam postać Inuity, który rozumiał mowę wilków (dzięki temu łatwo odnajdywał renifery). Dla nas to już nieosiągalne (a dzieci wychowywanych przez wilki, antylopy nie można było przywrócić/wdrożyć do człowieczeństwa).

Ja akurat byłabym ciekawa wykładu.