Ubieram się w słowa

[Dominika Moon]

Przez głowę
Na barki już weszło
Naciągam na plecach
Brzuch wciągnąć 

Ostatni guzik
Zapięty 

Mało oddychać 
Podwinąć rękawki 

Broń Boże się schylać 

Podchodzę do lustra 
Rozdarcie pod pachą

Pocę się cała 

Jeszcze druga
"Tylko wsunąć"

Trzydzieści osiem normalnie
W trzydzieści sześć - się wyrobię 

To wsuwam 
I schylam 
Po plecach jezioro otwarte
Guzik lustro wyszczerbił 
Ładny podskok i...

 

...

 

Jeszcze stopy gołe

[Jacek_Suchowicz]

i po co się tak opinać

ściskać ciało słowami

być sztywnym się nie naginać

czy trzeba chłopa omamić

 

bo on się także opina

chcąc kibić piękniejszą zoczyć

zapytam czy jego to wina

gdy strzela słowami jak z procy

:)))

 

Edytowane 12 Maja przez Jacek_Suchowicz (wyświetl historię edycji)

[Alicja_Wysocka]

@Dominika Moon

 

ile się trzeba nabiegać

 

po schodach, zakrętach, piętrach

by znaleźć to jedno słowo,

które przypadnie do gustu,

i znajdzie drogę do serca

 

[[email protected]]

@Dominika Moon Ja zaczynam od stóp...
                                 nieco mniej, wtedy słów?

Miłego dnia Dominiko.

[Dominika Moon]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ma Pan fantastyczne poczucie humoru :) dziękuję za lekturę.

Miłego dnia!

Odłożyć w miejsce, o którym będziemy pamiętać, a najlepiej na wierzchu ...

 

Gdy nadejdzie "ta godzina", każdy ma swoją wspaniałą resztę opowieści ;) 

Każdy z nas nieustannie dojrzewa, gdy stoi pod dobrym słońcem.

Ugruntowanie - tak bardzo potrzebne i pożądane..

 

Dziękuję, Słonecznego dnia!

[- - -]

Ciekawe podejście do słów, ale dochodzi do sedna. Rzeczywistość jest zawsze zdeterminowana słowami. Bez nich świat byłby bezkształtnym chaosem. Podmiotka liryczna ma świadomość tego, że w swojej percepcji rzeczy i zjawisk nie wyjdzie poza to, co ubierze w słowa.  Dotyczy to także, a może - w tym konkretnie wierszu - przede wszystkim - jej samej. Bo człowiek też nosi w sobie chaos, w którym słowa (np. nazywanie emocji) wprowadzają ład (zrozumienie samego siebie, asertywne komunikaty dla innych, itd.) Na całe szczęście po to jest poetycka funkcja języka, żeby można było i odetchnąć, i schylić się, i nie przejmować rozmiarami. W gołych stopach zawarty został symbol wyzwolenia, może wędrówki za głosem twórczej wyobraźni, która nie pozwoli się zdusić, która zmusi słowa do uległości i współpracy.

Edytowane 12 Maja przez Naram-sin (wyświetl historię edycji)

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - ciekawie napisane - 

                                                   Pzdr.serdecznie.

[Dominika Moon]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Miło mi, że tak uważasz. Dzięki!

[andreas]

@Dominika Moon To Twoje skomplikowane ubieranie przypomniało mi fraszkę Sztaudyngera:

 

Zamek błyskawiczny

 

Kocham cię od stóp do głów,

a potem na powrót znów.

 

Pozdrawiam.

[Łukasz Jasiński]

@Naram-sin

 

Chaos w sensie metafizycznym i chaos w sensie materialnym można wprowadzać jako jednostki personalne - u samych siebie, a nie u gości - wtedy dochodzi do bezsensownego konfliktu, jeśli chodzi o współpracę międzyludzką, to: powinno być tak - szczęście razem ze szczęściem i pech razem z pechem i żywiciel razem z żywicielem i pasożyt razem z pasożytem, proste i logiczne i jasne?

 

Łukasz Jasiński 

[Dominika Moon]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję za analizę utworu.

Jest to ciekawa perspektywa, bliska temu co sama dostrzegam..

Słowa to ogromne i potężne narzędzie, lecz bez komunikacji traci ono na sile i wartości.

Nadajemy sens i wartość sobie i innym lub tym samym odbieramy i niekiedy degradujemy.

 

W wolności słowa też brakuje wolności, bo czym jest wolność, skoro i tak nas ogranicza..

Pozdrowienia.