Rozmawiać z ludźmi

[Kasia Koziorowska]

Czy to, co zostawia po sobie znaki

na niebie, cierniste gwiazdy, powinno kojarzyć się

z nadzieją? Czy to, co pozostało

po jutrze, stanowi element przyszłości?

 

Zliczam skrupulatnie pragnienia.

Kataloguję łzy, przelane nadaremno,

pod włos czasu.

Czekam na Ciebie nad przepaścią –

w czeluściach zalęgło się moje odbicie.

 

Prawdopodobnie stałam się

skrawkiem życia wiecznego. Zaplątałam

we własne rzęsy. Moja przeszłość

nie koliduje z przemijaniem.

 

Oglądam się, widzę same obce zwierciadła.

Przybądź, namiętności,

odkryj w środku kilka nadaremnych złudzeń.

Być może to zewnętrzny świat

nauczy mnie rozmawiać z ludźmi?

 

Nie liczę na Twoje poczucie winy,

na Twój bezczas. Jestem duszą,

pozostawioną wczoraj na wysypisku ludzi.

[moina]

@Kasia Koziorowska

Chylę czoło...

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Łukasz Jasiński]

@Domysły Monika

 

Tylko tyle?

 

Łukasz Jasiński 

[Naram-sin]

Wśród wielu dojrzałych, nietuzinkowych obrazów i skojarzeń zakwitają tu i ówdzie złośliwe chwasty.

Po pierwszej, konstruującej sugestywną, otwartą dla wyobraźni przestrzeń,cząstce następuje druga, ze łzami przelanymi nadaremno, pragnieniami, czeluściami, przepaścią, wszystko razem w jednym garnku tworzy mało oryginalną mieszaninę. Trzecia cząstka znowu ciekawsza, dwa pierwsze zdania nieźle łączą absolut z doświadczeniem osobistym. W czwartej powrót do zbędnej górnolotności (namiętność, złudzenia, pompatyczna apostrofa). Pierwsze zdanie ostatniej cząstki akceptowalne. Natomiast dusza na wysypisku ludzi - to karykatura poezji, egzaltacja doprowadzona do takiej granicy, za którą jest już jedynie śmieszność.

Edytowane 9 Maja przez Naram-sin (wyświetl historię edycji)