Maj rok później

[stefaniakow]

I tak nagle znów jest maj 

I tak nagle Sercu nie żal 

I tak nagle już Cię nie znam 

I tak nagle znów oddycham

 

Tak znienacka zieleń się wkradła

Tak znienacka pustka opadła

Tak znienacka słońce grzeje

Tak znienacka od szczęścia oszaleje

 

Tylko czasem ból w kolanie się odzywa

Tylko czasem jeszcze łza spływa 

Tylko czasem znów jestem tamtą 

Tylko czasem nie wiem czy wciąż żyjesz. 
 

 

[wierszyki]

Zamiast, czy warto, piszesz: nie wiem, czy żyjesz.

Udało Ci się tym brakiem rymu wydobyć smutek swojego istnienia i na chwilkę zamienić go w jakiś wierszyk.

A wierszyki to przebłysk uśmiechu :-)

 

Miłego dnia :-)

[Naram-sin]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Trzeba poszukać dobrego fizjoterapeuty. Albo pojechać do sanatorium, tam się żyje! Tematy na lepsze wiersze też się znajdą ;)

[Domysły Monika]

@stefaniakow

Bardzo mądra treść... Widzę tu uchwycony moment w życiu, gdy po roku od straty ktoś odzyskuje siłę i odczuwa ulgę od bólu. "Maj rok później" opisuje to nagłe poczucie oddechu i nowej energii. Jednak wciąż pojawiające się "tylko czasem" chwile słabości czy wspomnień odsłaniają głębszą prawdę: prawdziwe wyzdrowienie nie polega na wymazaniu przeszłości, lecz na jej integracji. Doświadczenia, nawet te najtrudniejsze, tkają unikalną mozaikę naszej tożsamości. Ból, choć minął, pozostawia trwały ślad, czyniąc nas kimś innym, być może silniejszym i bardziej świadomym kruchości życia. To przypomnienie, że siła rodzi się nie tylko z zapomnienia, ale i z umiejętności niesienia w sobie historii.

[stefaniakow]

@Domysły Monika dziękuję Pani za miły odbiór i trafne przemyślenia, z którymi się zgadzam ;)